Range Rover Sport D300 – szlachetny gatunek diesla | TEST

Gama Range Rovera Sporta wzbogaciła się ostatnio o topowe wydanie SV z mocarnym silnikiem V8 projektu BMW – 4,4-litrowym, o mocy 635 KM. Żeby jednak rozkoszować się walorami tego samochodu, w zupełności wystarczy dużo słabsza, dużo bardziej przyziemna wersja – z wysokoprężną jednostką generującą okrągłe 300 KM.

Diesel, który budzi pożądanie

Są diesle, które bez naciągania faktów kupuje się nie tylko z powodów ekonomicznych, ale i dla przyjemności. Na przykład rzędowe „szóstki” w BMW X5. Mają przyjemne, głębokie brzmienie, które naprawdę może się podobać, generują potężny ciąg, a to wszystko przy niewygórowanym spalaniu. Zakup podobnej wersji benzynowej ma ograniczony sens, chyba że na krótkie dystanse. Podobnie jest z wysokoprężnymi jednostkami R6 w Mercedesach. A także tymi w topowych Range Roverach.

300-konna odmiana to pośredni wariant – i optymalny. Dużo szybszy od bazowego 249 KM (100 km/h w 6,6 zamiast 8,0 s), w porównywalnej specyfikacji „jedynie” o 20 tys. zł droższy, a jednocześnie dostępny w znacznie niższej cenie od topowego 350 KM (od 515 vs 647 tys. zł).

Przede wszystkim to wyborny agregat o niedźwiedziej sile. Jej przypływ nadchodzi już w okolicach 1250 obr./min, a w przedziale 1500-4500 kierowca ma do dyspozycji soczystą porcję momentu obrotowego. To wszystko okraszone głębokim, basowym dźwiękiem.

Osiągi są lepsze, niż deklaruje producent (100 km/h w 6,4 s) – i zbliżone do nieoferowanej już 400-konnej wersji benzynowej (benzynowe są teraz tylko hybrydy plug-in). Spalanie okazuje się co najmniej akceptowalne: 11 l na 100 km w gęstym ruchu miejskim i zaledwie ok. 6 l w trasie. To wartości porównywalne z konkurencyjnym Audi Q8 3.0 TDI (286 KM).

W wykorzystaniu potencjału tego diesla pomaga sprawny 8-biegowy automat, wystarczająco przytomny w reakcjach i zaopatrzony w uruchamiany dźwignią tryb sportowy. Po jego włączeniu „Range” robi się nawet przyjemnie nadpobudliwy. Minus: mimo układu miękkiej hybrydy 48 V system start-stop nie działa dość szybko. Na szczęście skrót do jego wyłączenia jest łatwo dostępny przez ekran.

Sport rekreacyjny

Taki napęd pasuje do charakteru brytyjskiego SUV-a. Wbrew pozorom jego obiecująca nazwa – Sport – nie odnosi się do dynamicznych wrażeń z jazdy, lecz do nieco poręczniejszego nadwozia i zwinniejszego prowadzenia od topowego Range Rovera. Owszem, trzeba pogodzić się tu z wyrzeczeniami wynikającymi z wysokiej masy własnej – ale da się nią skrzętnie zarządzać. Podsterowność nadchodzi szybko, jednak reakcje są przewidywalne, a limity – łatwe do wyczucia.

Ten samochód snuje po prostu inną opowieść od niemieckich SUV-ów premium – i niczego przy tym nie udaje. Po wdrapaniu się do szlachetnie wykończonego wnętrza i zamknięciu wielkich drzwi podróżujący czują się jak w twierdzy, przyjemnie odizolowanej od świata. 

Mimo że układ kierowniczy jest całkiem bezpośredni (2,6 obrotu między skrajnymi położeniami), a odpowiedź na skręt okazuje się dość żwawa, to Sport przypomina drogowy okręt – raczej się nim steruje, niż go prowadzi. Plus: podczas codziennej jazdy szybko zapominamy o gabarytach tego okrętu, a manewrowanie ułatwia doskonała jakość obrazu z kamer. 

Jedyne, co nieco rozczarowuje, to komfort tłumienia pojedynczych nierówności, które potrafią generować lekkie wstrząsy w kabinie. Zawieszenie dostatecznie odpręża się w komfortowym trybie, ale od auta tej klasy można by oczekiwać bardziej aksamitnego tłumienia dziur. 

Wyższe sfery

Range Rover Sport, ze swoim wysublimowanym designem i wykończeniem, przekonuje nie tylko aurą ekskluzywności. Jest przestronny i ma funkcjonalny bagażnik, a kierowcy zapewnia ergonomiczne miejsce pracy z dobrą widocznością w przód. Korzystne wrażenia pozostawiają również cyfrowe wskaźniki o klasycznej formie oraz system operacyjny z dużymi kaflami i menu skrótów.

Mimo to szkoda, że w ramach sezonowej modernizacji Range Rover postanowił „posprzątać” konsolę środkową, z której zniknęły panel do obsługi wentylacji oraz chowane pokrętło trybów jazdy. Jeszcze bardziej minimalistyczne wzornictwo nie było tego warte. 

Range Rover Sport D300 – test: podsumowanie

• funkcjonalność, zrelaksowanie, multimedia, jakość, zdolności off-roadowe

• zachowawczość prowadzenia, lekkie wstrząsy, relatywnie wysoka cena

Arystokrata wśród SUV-ów swojej klasy. Cenę usprawiedliwia wykonaniem – a przy tym jest użyteczny.

Wysuwane klamki drzwi są efektowne i nie godzą w praktyczność.

Klubowe fotele wbrew pozorom nieźle trzymają. Wysoka, „dowodząca” pozycja, dwuosiowa regulacja zagłówków.

Wygodnie siądą tu osoby mierzące nawet 1,9 m wzrostu. Dobre podparcie.

Bagażnik nie imponuje pojemnością (450 l), ale w praktyce jest pakowny i funkcjonalny (haki, schowek, łatwy dostęp).

Eleganckie centrum dowodzenia. Doskonała jakość montażu, czytelne menu systemu operacyjnego – niestety bez sterowania głosowego po polsku. Dobra widoczność w przód.

Obsługę funkcji klimatyzacji przeniesiono z konsoli na centralny wyświetlacz. Na szczęście menu jest przyjazne i sprawnie odpowiada na dotyk.

Specjalistyczne tryby terenowe, blokada centralnego „dyfra” oraz brodzenie do głębokości 90 cm.

Efektowny „dymiony” chrom.

3-litrowy rzędowy diesel pracuje cicho i miękko, generując przy tym solidną falę momentu.