Opel Grandland 1.6 Plug-in Hybrid – najwyższy czas na wyjście z cienia | TEST

Tradycyjne segmenty, w których Opel zawsze był mocny, tracą na znaczeniu. Miejska Corsa i kompaktowa Astra były stałym elementem motoryzacyjnego krajobrazu, ale to już przeszłość.

Teraz, żeby się liczyć, trzeba oferować SUV-y, a poza Mokką, niemiecka marka nie była potęgą w tej części rynku. Zmienić mają to dwie nowości – Frontera, budżetowa propozycja z pogranicza klasy miejskiej i kompaktowej oraz druga generacja Grandlanda, która wyraźnie urosła (+17 cm długości) i bliżej jej do segmentu SUV-ów średniej wielkości.

Trzeba się wyróżnić

Żeby nie zginąć w tłumie niezliczonych SUV-ów, jakoś trzeba się wyróżnić, a druga generacja Grandlanda ma na to większe szanse niż poprzednik. Pomagają w tym charakterystyczne światła, które przyciągają uwagę, a co ważniejsze, bardzo efektywnie wywiązują się ze swojego zadania. Mowa o adaptacyjnym oświetleniu Intelli-lux HD (standard w wersji GS), którego ponad 50 tys. pikseli dba o bezpieczeństwo i widoczność.

Zwiększenie wymiarów Grandlanda nie poszło na marne i przełożyło się na jego największą zaletę – przestronną kabinę. W obu rzędach miejsca jest pod dostatkiem, nawet panoramiczny dach nie będzie tu problemem dla wysokich osób.

Przestrzeń to jedno, a wygoda to drugie, jednak pod tym względem Opel też nie ma się czego wstydzić. Fantastyczne fotele z certyfikatem AGR to jasny punkt tego modelu. Odpowiednio wyprofilowane, przyjemnie sprężyste, z szerokim zakresem regulacji i ustawianymi w dwóch płaszczyznach zagłówkami zawstydzają rozwiązania stosowane w droższych modelach. Kilkugodzinna jazda bez przerwy nie jest tu utrapieniem dla pleców. Do pełni szczęścia brakuje tylko masażu, tym bardziej że fotele wyposażone są w elektryczną regulację podparcia lędźwiowego, więc nic nie stoi na przeszkodzie, żeby na bazie tego zaoferować nawet prostą funkcję masażu.

Z tyłu też nikt nie powinien narzekać na wygodę. Podłoga jest niemal płaska, nie zabrakło też nawiewów i podłokietnika. Do listy życzeń można tylko dopisać możliwość przesuwania kanapy. Zastrzeżeń nie budzi również pojemny i starannie wykończony bagażnik ze sporym schowkiem pod podłogą, a także ładowność sięgająca 564 kg.

Dwie hybrydy do wyboru

Opel Grandland dostępny jest w dwóch wersjach hybrydowych (MHEV i PHEV). Biorąc pod uwagę gabaryty, bardziej odpowiednia wydaje się odmiana plug-in o mocy 195 KM – oczywiście ze wszystkimi zaletami i wadami tego typu rozwiązania.

Warunkiem jest regularne ładowanie akumulatora trakcyjnego – wtedy jest szansa na oszczędną jazdę. W przeciwnym razie trzeba się liczyć ze zużyciem paliwa na poziomie 7–8 l/100 km (to nadal niezły wynik). Najniższe spalanie, jakie odnotowaliśmy, to nieco poniżej 6 l/100 km (drogi lokalne), a najwyższe sięgało 8,5 l/100 km podczas jazdy autostradowej. Po naładowaniu baterii można liczyć na zasięg 60–70 km (w teorii 90 km, ale nie udało nam się go osiągnąć).

Szkoda, że Opel nie obsługuje ładowarek DC (jak np. VW Tiguan czy Skoda Kodiaq), więc nie ma co liczyć na szybkie ładowanie w trasie.

Osiągi lepsze niż cena

Na pocieszenie zostają niezłe osiągi, przyzwoite wyciszenie, hamulce oraz w większości przypadków płynne działanie napędu hybrydowego i skrzyni biegów. Wyjątkiem jest tryb Sport, gdzie przy hamowaniu mogą wystąpić szarpnięcia przy redukowaniu biegów.

Szarpnięcia – ale w stronę konkurencji – mogą wystąpić także po analizie cennika. Rywale prezentują wysoki poziom, często za podobne lub mniejsze pieniądze.

Opel Grandland II 2025 1.6 Plug-in Hybrid eDC7 GS – test: podsumowanie

• Przestronna i przemyślana kabina, osiągi, zużycie paliwa, niezły komfort

• Przeciętny zasięg na prądzie, brak napędu 4x4, cena (na tle rywali)

Druga generacja Grandlanda to solidny SUV, którego największym atutem jest kabina. Szkoda, że 195-konna wersja (1.6 Plug-in Hybrid eDC7) wymaga dopłaty aż 40 tys. zł do podstawowej odmiany 145-konnej (Turbo Hybrid eDC6).