Alpine A110 GT – z nostalgicznym urokiem | TEST

Od premiery A110 minęło już ponad 6 lat i, generalnie, poza kilkoma wersjami wciąż mamy do czynienia z tym samym samochodem. Alpine się nie zmieniło, zmienia się za to motoryzacyjny krajobraz dookoła – i to drastycznie.

Z generacji na generację samochody są coraz lepiej wyposażone, bezpieczniejsze i bardziej komfortowe, mają też lepsze osiągi, ale to wszystko jest okupione rosnącym bagażem kilogramów. A „elektryki” tylko podbijają stawkę...

Orzeźwiające uczucie

Ale są wyjątki. 300-konne A110 GT waży 1119 kg – o ok. 330 kg mniej niż Megane R.S. z tym samym silnikiem i o ok. 250 kg od konkurencyjnego Porsche 718 Caymana.

Na tle współczesnych sportowych maszyn o rakietowych osiągach filigranowe Alpine jest niczym powrót do korzeni. Ten samochód nie sili się na nadmierną surowość, wbrew pozorom nie jest też chirurgicznie dokładny.

Nie musi – połączenie niskiej masy, niewielkich wymiarów i umieszczonego blisko pionowej osi silnika sprawia, że kierowca i tak nawiązuje z nim wyjątkowo bliską więź. Nie byłoby jej bez lekko pracującego, „szczerego” i nieprzekoloryzowanego w reakcjach układu kierowniczego oraz wystarczająco żywiołowego tandemu 7-biegowego automatu z turbodoładowaną jednostką.

A110 nie potrzebuje dodatkowej mocy, 300 koni jest w sam raz. Z jednej strony budzi respekt i oddaje soczyste pokłady energii w środkowym zakresie obrotów, z drugiej – siła napędowa narasta w sposób na tyle kontrolowany, że kierowca może ją precyzyjnie wykorzystywać... i zwyczajnie cieszyć się z balansowania obciążenia prawym pedałem.

Centralnosilnikowa koncepcja sprawia zresztą, że w agresywnie atakowanych łukach musi skorygować podsterowność, za którą winę ponosi lekki przód – ale to tylko dodaje Alpine charyzmy. Autentycznie mechanicznej, a nie opartej na długiej liście trybów jazdy czy „podkręconej” efekciarskimi dźwiękami wydechu z głośników.

Alpine A110 GT nie jest jednak ideałem

Wystarczy zresztą przesiąść się z A110 do niemal dowolnego nowego hot hatcha i pokonać z werwą kilka zakrętów, by poczuć się, jakbyśmy nagle założyli grubą zimową kurtkę.

Francuskie coupe porozumiewa się z kierowcą na subtelnych, nie dosadnych rejestrach, na czym korzysta zresztą komfort jazdy. Tłumienie nie jest dotkliwe, a i poziom hałasu – w kontekście norm dla aut tej klasy – szczególnie nie doskwiera, bo nawet podczas dynamicznej jazdy zamiast gromkich prychnięć z wydechu dobiegają ledwie subtelne muśnięcia uszu. Wzbogacone o staroświecki metaliczny łoskot 1,8-litrowego silnika. 

Alpine przekonuje połączeniem naturalnych reakcji i wrodzonej odrobiny nonszalancji. Ma jednak swoje słabości – choć są one bardzo przyziemne i aż szkoda, że producent dotychczas się z nimi nie uporał. Większość nie wymaga bowiem istotnych przeróbek.

O ile proste menu systemu i analogowe w formie (mimo że cyfrowe) zegary wpisują się w koncepcję auta, a ograniczona widoczność do tyłu to pokłosie designu nadwozia, o tyle skąpstwo pod względem liczby schowków trudno wytłumaczyć. Zdecydowanie przydałby się też podłokietnik na długie trasy.

Ponadto francuski producent hołduje zasadzie, że w samochodzie nie należy spożywać napojów, dlatego nie ma tu użytecznego uchwytu na kubki. Choć akurat to, biorąc pod uwagę wciągającą, oldskulową naturę A110, można zrozumieć.

Alpine A110 GT – test: podsumowanie

• delikatność i naturalność reakcji, niezły komfort, wysokie osiągi

• skromne wyposażenie i sieć sprzedaży

Samochód o „starej duszy”, gdzie frajda z jazdy to sztuka umiaru. Na tle coraz nowocześniejszej konkurencji tylko zyskuje. Nie uzasadnia to jednak braku paru udogodnień.