Dacia Sandero Stepway 1.0 TCe LPG – test

Dacia i Renault, które jest właścicielem rumuńskiej firmy, pokazały, jak wskrzesza się markę i buduje jej pozycję. Od nowego początku w 2004 r. (debiut Logana I) do 2020 r. Dacia sprzedała 7 mln aut, a obecnie jej samochody znajdują w Europie więcej nabywców niż m.in. Nissany (marka należąca do tego samego aliansu) czy Seaty.

W ramach najnowszej strategii Dacia zostanie połączona we wspólną jednostkę organizacyjną z Ładą, jej auta będą w przyszłości budowane tylko na jednej modularnej platformie i pojawią się ciekawe nowości – m.in. około 4,6-metrowy SUV.

Debiutancka płyta

Trzecia generacja Sandero już na pierwszy rzut oka prezentuje się naprawdę interesująco. To zasługa bardziej wyrazistych linii nadwozia, ale także lepszych proporcji. W porównaniu z poprzednikiem nowy model jest nieco dłuższy, szerszy, ale za to niższy. Pojemność bagażnika wzrosła z 320 do 328 l. Ale ładna powierzchowność to nie wszystko – Sandero zbudowano na innej niż dotąd płycie podłogowej. To najnowsza platforma CMF-B aliansu Renault-Nissan (Sandero otrzymało ją jako pierwsza Dacia), na której oparte są m.in. Clio czy Captur.

Naprawdę ładna kabina

Nie mniejszą rewolucję niż nadwozie przeszła kabina. Deska rozdzielcza jest zaprojektowana zupełnie inaczej niż poprzednio, z ekranem nie w konsoli, ale nad nią. W Sandero nie odnajdziemy modnych cyfrowych wskaźników, ale to żadna strata, bo te analogowe są bardzo czytelne.

W testowym modelu zastosowano topowy system multimedialny z nawigacją. 8-calowy ekran wystarczająco szybko reaguje na dotyk, ale nie zachwyca rozdzielczością. Za to obsługa prostego systemu jest banalna, a parowanie ze smartfonem i np. Android Auto przebiega bezproblemowo. Plusem jest seryjny, umieszczony w dogodnym miejscu uchwyt do smartfona. Ergonomia okazuje się naprawdę dobra, a przeszkadzają jedynie detale, np. niepodświetlony regulator lusterek, nieco za nisko umieszczony panel klimatyzacji, nieregulowane podłokietnik fotela kierowcy czy pasy.

Przestronność jest lepsza niż w modelu 2. generacji – wnętrze stało się szersze (z przodu o 4, a z tyłu o 3 cm), pasażerowie kanapy mają też więcej miejsca na nogi (+5 cm). W przypadku budżetowej marki pojawia się oczywiste pytanie o jakość wykonania. Od Sandero nie ma co oczekiwać poziomu Clio, ale i tak Dacia nie ma się czego wstydzić. Wszystkie plastiki są twarde, ale porządne i solidnie zmontowane, a materiałowe wstawki na desce i drzwiach ożywiają czarną kabinę. 

Gaz z fabryki

W Sandero może pracować silnik 1.0 SCe (65 KM) lub 1.0 TCe (90 KM). Ten drugi jest oferowany także w testowanej wersji zasilanej LPG. Instalacja jest montowana w fabryce i świetnie zintegrowana z autem. Zawór gazu najduje się pod pokrywą wlewu paliwa (do tankowania nie trzeba używać przejściówki), a komputer pokładowy podaje wszelkie wartości dla LPG i benzyny (tego bardzo brakuje w Dusterze z LPG). Zasilanie gazem nie tylko w sposób zdecydowany poprawia ekonomikę eksploatacji (pokonanie 100 km kosztuje 18 zamiast 30 zł), ale silnik zasilany LPG ma o 10 KM większą moc i gwarantuje autu nieco lepsze osiągi.

Trzycylindrowa jednostka lekko wibruje i warczy, ale zapewnia wystarczającą dynamikę zarówno w warunkach miejskich (tutaj szczególnie ważna jest sprawna reakcja na gaz już od ok. 1400 obr.), jak i na drogach krajowych. Na autostradzie silnik musi się mocno wysilać, by po przyhamowaniu do ok. 100 km/h ponownie rozpędzić samochód do 140 km/h. 

Zorientowana na komfort

Sandero w testowanej wersji Stepway ma większy prześwit i rozmiar opon, więc nie boi się ani dróg szutrowych, ani wyższych krawężników. Dacia jest przyjemna w prowadzeniu – jej zawieszenie dobrze zestrojono. Z jednej strony zapewnia neutralne, spokojne zachowanie na zakrętach (auto nie jest wrażliwe na zmiany obciążenia) i wystarczająco szybkie reakcje na ruchy kierownicą, a z drugiej – więcej niż dobry komfort. Nawierzchnia musi być naprawdę fatalna, by narzekać w Sandero Stepway na niewystarczające tłumienie wybojów.

PLUSY/MINUSY

Nadwozie i wnętrze

+ dobra przestronność, szczególnie z przodu,
+ bardzo łatwa obsługa,
+ udane multimedia,
+ całkiem wygodne siedzenia,
+ niezłe wyciszenie,
+ porządny montaż

– tylne drzwi pozbawione tapicerki,
– panel klimatyzacji jest nieco za nisko,
– nierówna powierzchnia po złożeniu oparć

Układ napędowy

+ akceptowalne osiągi,
+ znakomita integracja instalacji LPG,
+ niskie zużycie paliwa,
+ dobra reakcja na gaz na niskich obrotach,
+ precyzyjnie pracująca przekładnia,
+ bardzo duży zasięg

– wyczuwalne wibracje 3-cylindrowego silnika,
– ograniczona dynamika powyżej 120 km/h,
– bardzo słaba elastyczność na 6. biegu

Właściwości jezdne
+ wystarczająco pewne właściwości jezdne,
+ dobrze dobrana siła wspomagania kierownicy,
+ skuteczne tłumienie większości nierówności,
+ cicha praca zawieszenia, 
+ dobra trakcja

– wyraźne przechyły na zakrętach,
– na autostradzie wymaga korekt kursu,
– czasami zbyt brutalnie reagujący ASR

Wyposażenie i cena

+ bardzo atrakcyjnie skalkulowane ceny,
+ sensownie wycenione pakiety wyposażenia,
+ instalacja gazowa montowana fabrycznie,
+ dopłata za instalację LPG zaledwie 1000 zł,
+ rozbudowana sieć salonów i serwisów

– mało nowoczesnych systemów czynnego bezpieczeństwa,
– przeciętna gwarancja (3 lata/100 tys. km)

Dacia Sandero Stepway Comfort 1.0 TCe LPG – test: podsumowanie

W nowym Sandero coraz mniej czuje się, że to model budżetowy. Miejska Dacia udowadnia, że tani samochód wcale nie musi prezentować się nieciekawie. Wersja z LPG to rewelacyjny wybór – eksploatacja jest bardzo tania, a dopłata w stosunku do wersji jedynie benzynowej wynosi zaledwie 1000 zł (zwróci się po przejechaniu nieco ponad 8 tys. km).

Sandero w wersji Stepway wyróżnia się m.in. inaczej stylizowanymi zderzakami i maską oraz nakładkami błotników i drzwi.

Prześwit Sandero wynosi 13,3 cm, a testowanej wersji Stepway aż 17,4 cm. Opony: 205/60 R16.

Nowe Sandero przekonuje neutralnymi właściwościami jezdnymi i porządnym komfortem.

Zawór LPG znajduje sie pod klapką obok wlewu benzyny.

Do zbiornika można zatankować 40 litrów gazu.

Trzycylindrowy turbodoładowany silnik dobrze spisuje się od niskich do średnich obrotów. Za wysokimi nie przepada.

Bagażnik ma dobre 328 l. Przeszkadzają wysoki próg ładunkowy (80 cm) i nierówna powierzchnia po złożeniu oparć. Po obu stronach są po dwa haczyki na torby.

Siedzenia są niezłe, ale bez regulacji lędźwiowej.

Po stronie siedzenia pasażera, na tunelu środkowym znalazł się haczyk, np. na torby.

Na głowę wystarczy miejsca dla naprawdę wysokich pasażerów, na nogi – tych do średniego wzrostu.

Na tylnych drzwiach przydałoby się choć trochę tkaniny.

Relingi dachowe można łatwo zmienić w poprzeczki do montażu np. bagażnika rowerowego.

Duża zmiana – na plus – w designie deski w stosunku do poprzednika. Zakres regulacji fotela i kierownicy jest duży.

Przycisk do włączania LPG – fabryczny, a nie akcesoryjny.

Rewelacja: komputer podaje zasięg, spalanie i poziom paliwa zarówno dla benzyny, jak i LPG.

Przycisk do uruchamiania silnika jest niewidoczny z miejsca kierowcy i umieszczony nieco za głęboko.

Regulowany uchwyt to świetne rozwiązanie, ale trudno się do niego wkłada telefon.

System Media Nav obsługuje Apple CarPlay i Android Auto (na zdjęciu.) przewodowo lub bezprzewodowo.