Suzuki Jimny 1.5 4WD 5MT – test

Samochody terenowe przeszły w ciągu ostatnich dwóch dekad długą drogę. Na początku tego wieku znaczna ich część miała ramę nośną i napęd 4x4 z prawdziwego zdarzenia, ale nie rozpieszczała komfortem ani funkcjonalnością. Dziś konstrukcje te ustąpiły wyposażonym w samonośne nadwozia i elektronicznie dołączane napędy SUV-om i crossoverom, które zdolności terenowe zamieniły na codzienną przydatność.

I trudno się dziwić producentom, że podążyli tą drogą – w końcu tego oczekują klienci. Nie bez powodu wybór uterenowionych aut jest dziś trzy razy większy niż na początku tego stulecia, a ich europejska sprzedaż skoczyła w tym czasie z ok. 500 tys. do 4,3 mln. 

Jedyny taki

Ale od każdej reguły są wyjątki. Wciąż nie brakuje bowiem ludzi, dla których SUV-y są autami zbyt „miękkimi”. Na szczęście nadal da się kupić prawdziwe „terenówki”. Z tym że przeważnie są one bardzo drogie. Ale jest jeden wyjątek – i nazywa się Suzuki Jimny. Suzuki od pół wieku oferuje nieduży i lekki samochód terenowy – początkowo znany jako LJ, potem Samurai, a ostatnio właśnie Jimny. Przy czym „ostatnio” znaczy „przez ostatnie 20 lat”, bo właśnie tak długo pozostawała w produkcji dotychczasowa odsłona.

Aż w końcu przyszedł czas na długo oczekiwanego następcę. Projektując go, Japończycy postanowili zerwać z nudnawą prezencją poprzednika. I chwała im za to, bo niewiele samochodów może się pochwalić równie ciekawym designem. Kanciasty, pudełkowaty kształt, niskie i niemal pionowe szyby, a do tego styl nawiązujący do Mercedesa klasy G i ciekawe kolory do wyboru – małe Suzuki zdecydowanie cieszy oko. 

Nie widzi przeszkód

Ale nie dajcie się zwieść uroczemu wyglądowi – Jimny nie straciło swoich zdolności terenowych. To wciąż rasowa „terenówka” – zbudowana na ramie, ze sztywnymi osiami, ręcznie dołączanym napędem obu osi i reduktorem. Koła umieszczone w rogach nadwozia zapewniają mu świetne parametry terenowe: kąt natarcia wynosi 37°, kąt rampowy – 28°, a kąt zejścia to imponujące 49°.

Prześwit: 20,5 cm. Suzuki ma tylko 348 cm długości (364,5 cm liczone razem z wiszącym z tyłu kołem zapasowym) i 164,5 cm szerokości, dzięki czemu wjeżdża tam, gdzie duże auta terenowe nie mają szans się wcisnąć. A do tego za sprawą niskiej masy, wynoszącej niecałe 1100 kg, doskonale radzi sobie na grząskim gruncie. Zresztą w Jimnym wiele rzeczy zaprojektowano z myślą o off-roadzie.

Kierowca widzi rogi maski, co ułatwia przeciskanie się między przeszkodami, a do tego siedzi dość blisko drzwi, więc bez trudu wychyli się przez okno, by precyzyjnie dobrać tor jazdy. Z kolei pasażer podczas jazdy w terenie doceni solidny uchwyt na desce rozdzielczej. Co ważne, zderzaki i osłony nadkoli wykonano z trudnego do zarysowania tworzywa. 

W sam raz do miasta

No dobrze, w trudnym terenie Jimny jest właściwie nie do zatrzymania. A jak radzi sobie w terenie... zabudowanym? Zaskakująco sprawnie. Jako że na długość i szerokość mierzy tyle, co Fiat Panda, z parkowaniem nie ma problemu. Nawet jeśli miejsca postojowego strzeże wysoki krawężnik. Przeszkadza jedynie niezbyt bezpośredni układ kierowniczy. Skrajne położenia kół dzieli aż 4,2 obrotu kierownicą, więc przy zawracaniu trzeba się trochę nakręcić.

W ruchu miejskim nigdy nie brakuje mocy. Silnik ożywa w okolicy 2000 obr./min i nie traci impetu aż do maksymalnych 6300 obrotów. Co prawda po przekroczeniu 3000 robi się dość głośny, jednak żeby w miarę dynamicznie się poruszać, wystarczy trzymać się lewej strony obrotomierza. Pomaga w tym dobrze zestopniowana skrzynia biegów, której długi drążek, choć z wyglądu przypomina luźno latający odpowiednik z Ikarusa, pracuje bardzo precyzyjnie i porusza się po zaskakująco krótkich drogach. 

Nie na autostrady

W trasie Suzuki pokazuje się z nieco gorszej strony. Na zwykłej drodze krajowej auto prowadzi się stabilnie, komfort jazdy jest wystarczający, a hałas we wnętrzu nie utrudnia rozmów (w pomiarach głośności w kabinie przy 100 km/h Jimny osiąga wynik na poziomie kompaktów). Jedynym problemem są osiągi – gdy droga ma po jednym pasie ruchu w danym kierunku, trzeba rozsądnie planować każde wyprzedzanie (a w jego trakcie pogodzić z wyciem silnika na wysokich obrotach).

No ale w 102-konnym samochodzie chyba nie powinno to nikogo zaskoczyć. Podobnie jak słabość przy wyższych prędkościach. Auto w miarę sprawnie przyspiesza do ok. 120 km/h i mniej więcej do tej prędkości podróżnym nie przeszkadza hałas. Rozpędzenie się do 140 km/h trwa już dłuższą chwilę, a gdy się już osiągnie tę prędkość, we wnętrzu robi się głośno. A do tego utrzymanie stałego kierunku jazdy wymaga wtedy od kierowcy ciągłych drobnych korekt.

Podczas opadów uwagę zwracają dwie rzeczy. Po pierwsze, wycieraczki doskonale zbierają deszcz z płaskich szyb. A po drugie – nadkoli nie wygłuszono, więc w trakcie jazdy po mokrej drodze stale słychać szum z okolic tylnych kół. 

Ucywilizowany

Z przodu – mimo skromnego zakresu ustawień kierownicy (tylko w pionie) i fotela (bez regulacji wysokości i podparcia lędźwiowego) – wygodnie usiądzie i wysoka, i niska osoba. Za to wsiadanie na tył i podróż tam bez narzekania zniosą tylko dzieci. A bagażnik... to raczej schowek. Standardowo ma pojemność 85 l, po złożeniu kanapy rośnie do 377 l (liczone do okien) lub 830 l (po dach). Suzuki popracowało nad tym, żeby życie z nowym Jimnym było przyjemniejsze niż z poprzednikiem. Poprawione tłumienie wstrząsów (choć wciąż gorsze niż np. w miejskich crossoverach) pozwala bez wyrzeczeń jeździć nim do pracy i na zakupy.

Testowana wersja Premium seryjnie oferuje klimatyzację, tempomat, radio cyfrowe i zestaw Bluetooth (obsługiwany z kierownicy), a o bezpieczeństwo podróżnych dbają liczni asystenci (pasa, znaków, świateł drogowych czy zapobiegania kolizji). I, co najważniejsze, odmiana Premium kosztuje tylko 71 900 zł (bazowa jest o 4 tysiące tańsza) – to wręcz okazyjna cena, na poziomie miejskich crossoverów.

Zresztą klienci podzielili ten pogląd, przez co obecnie na odbiór Jimny’ego trzeba czekać nawet kilkanaście miesięcy.

PODSUMOWANIE

Wielu osobom wystarczyłby sam wygląd Jimny’ego, by ustawić się w kolejce po jego zakup – a przecież małe Suzuki ma o wiele więcej zalet. To zdecydowanie jedna z najciekawszych premier ostatnich lat.

Dzięki elektronicznej „szperze” uniesienie koła nie unieruchamia auta.

Prawdziwa „terenówka” – kanciasta, wysoko zawieszona i z kołem na klapie.

Pod spodem – jak przystało na „terenówkę” – rama oraz sztywne osie. Przedni most jest 21 cm od nawierzchni, tylny – 20,5 cm.

Kiedy oparcie kanapy pochyli się do tyłu, do bagażnika wejdą co najwyżej skromne zakupy.

Wyjątkowo skromny bagażnik (85 litrów) mieści sporą walizkę tylko gdy tylne oparcia ustawi się pionowo.

Kokpit nie jest urodziwy, ale został bardzo porządnie zmontowany i okazuje się bardzo łatwy w obsłudze (nawet w rękawicach). Bursztynowe podświetlenie nie męczy wzroku.

Ekran komputera pokładowego wyświetla białe wskazania na czarnym tle – czytelniej się nie da. Niestety, nie „posługuje się” językiem polskim.

Komputer pokładowy obsługuje się typowo dla dalekowschodnich aut – bolcem przy zegarach (bardzo niewygodne, przeszkadza dźwigienka wycieraczek).

Podróż w czasie – klasyczne dźwignie skrzyni biegów (długa), napędu (krótka) i hamulca ręcznego.

Mimo ograniczonej regulacji z przodu Jimny’ego siedzi się dość wygodnie.

Przy pionowym ustawieniu oparcia kanapy jest niewygodnie.

Oparcie kanapy może być pochyłe, dzięki czemu da się wygodnie usiąść.