Toyota GR Supra 2.0 Turbo – test

Najpierw Supra na bazie BMW, a teraz jeszcze to – 4-cylindrowy silnik!” – wzdychają miłośnicy sportowych aut z Japonii. Fakt, Supra od urodzenia była nierozerwalnie związana z rzędowymi „szóstkami”. Tak jest też w nowym wcieleniu, zbudowanym na platformie BMW Z4 – topowa odmiana ma 3-litrowy silnik R6 turbo o mocy 340 KM. I kosztuje 316 tys. zł. 

Warta rozważenia

Tymczasem za 210 tys. zł można kupić bazową wersję z jednostką 2.0 R4 turbo (258 KM) i 8-biegowym automatem, czyli zestaw znany z wielu modeli BMW. I jeśli pominąć sentymenty, to dla Supry wyśmienite źródło napędu. Silnik wcześnie zabiera się do roboty, ma przyjemne ochrypłe brzmienie i mnóstwo ikry w szerokim zakresie obrotów (również na tych wysokich).

Ani przez chwilę nie daje po sobie poznać, że jest „bazowy” – do 100 km/h rozpędza Suprę w 5,3 s. W wykorzystaniu jego potencjału pomaga dopracowana skrzynia, który bardzo czule odpowiada na częściowe zmiany obciążenia i oferuje niezależny tryb manualny. Szkoda tylko, że w Toyocie pozbawiono ją „inteligentnego” programu sportowego – przy spokojnej jeździe nie chce wrzucać wtedy wysokich biegów.

Do żywiołowej jednostki pasuje podwozie Supry – podwozie, które nie przypomina BMW, ale raczej japońskie coupe z lat 80. i 90. ubiegłego stulecia. Toyota z lekkością reaguje na zmianę kierunku jazdy, ma bardzo szybki, choć nieco „mydlany” układ kierowniczy, a jej zawieszenie o krótkim skoku pracuje z pewną niespokojnością – co uwidacznia się w postaci niewielkich przechyłów oraz nerwowego galopowania w sportowym trybie pracy adaptacyjnych amortyzatorów (opcja). 

Bez napięcia

W przeciwieństwie do niemieckich rywali Supra nie robi na siłę wrażenia „poważnego”, surowego samochodu sportowego, w którym wszystkie mechanizmy pracują z oporem i który budzi respekt swoimi możliwościami. Wręcz przeciwnie, jej reakcje są nieco przerysowane, swawolne – i natychmiast wciągają kierowcę w wir akcji.

Na zakrętach Toyota robi użytek z mocno przyczepnej przedniej osi i mimo krótkiego rozstawu osi jest chętna do driftowania, czyli „jazdy bokiem” – i daje się wtedy łatwo kontrolować. 

Z dobrodziejstwem inwentarza 

Poza tym Supra to całkiem wygodne na co dzień dwuosobowe coupe. Fotele bardzo dobrze trzymają ciało i oferują duży zakres regulacji, pozycja za kierownicą jest wzorowo sportowa – niska, obok wysokiego tunelu środkowego, a czytelność kokpitu i systemu operacyjnego – opartych na architekturze BMW – reprezentuje wysoki poziom, podobnie jak jakość wykończenia. Szkoda tylko, że „sztywna” lista wyposażenia nie pozwala dokupić dodatków z wersji 3.0.

PODSUMOWANIE

Na bok uprzedzenia – 2-litrowa Supra to udany sportowy wóz w dobrej cenie. I to się liczy!

PLUSY/MINUSY:
+ udana ergonomia, wysokie osiągi i frajda z jazdy, wystarczająca funkcjonalność
– „sztywna” specyfikacja – niektóre istotne elementy występują tylko w wersji 3.0

Masywny dyfuzor z centralnym światłem cofania – Supra wygląda „szybko”.

Agresywnie stylizowane nadwozie zwiastuje wiele emocji.

Pochodzący z BMW 258-konny silnik zapewnia porządne osiągi.

Praktyczne: wlew płynu do spryskiwaczu z boku przedziału silnikowego.

290-litrowy bagażnik z wysokim progiem, nieodgrodzony od kabiny. Plus za haki i dwa uchwyty do zamykania.

Typowo sportowe otoczenie – siedzi się jak w kokonie. Bardzo dobra ergonomia, intuicyjna obsługa oraz doskonały system operacyjny obsługiwany przez ekran lub kontrolerem w konsoli.

Cyfrowe wskaźniki nie mają możliwości personalizacji, ale są bardzo czytelne. Logika obsługi komputera – jak w BMW.

Systemy wsparcia działają płynnie i na szczęście nie przeszkadzają kierowcy. Można regulować ich czułość.

Limitowana seria Fuji Speedway wyróżnia się m.in. oficjalnymi kolorami zespołu Toyota Gazoo Racing.

Bez komplikacji: tryb sportowy włącza się przyciskiem. Można go personalizować. Supra nabiera wtedy dodatkowej agresji.

Porządne fotele nie utrudniają wsiadania i wysiadania. Duży zakres regulacji.