Hyundai i30 N Fastback – test

Przez lata Koreańczycy szerokim łukiem omijali segment aut sportowych, skupiając się na modelach zwyczajnych. Gdy w końcu zaczęli produkować naprawdę dobre samochody, do życia powołali zbrojne ramię, oznaczone literą „N”. Jego nazwa pochodzi zarówno od Namyang, gdzie znajduje się centrum rozwojowe koreańskiej marki, jak i od Nurburgringu, przy którym powstało centrum testowe.

To właśnie na tym słynnym torze „dojrzewają” usportowione Hyundaie. Pierwszy na świat przyszedł i30 N i od razu został znakomicie przyjęty. Rok później (2018 r.) Koreańczycy pokazali dłuższe o 11 cm, „bardziej rodzinne” i o 3000 zł droższe wcielenie tego modelu. Oba auta korzystają z tych samych klocków, ale to nowsze waży o 87 kg więcej (1516 wobec 1429 kg). Podobnie jak hatchback, także i Fastback występuje w ostrzejszej odmianie N Performance, wyróżniającej się m.in. silnikiem o mocy 275 zamiast 250 KM, dodatkowym wzmocnieniem tylnych „kielichów” oraz sportową „szperą”. 

Bez krzykliwych spojlerów

W przeciwieństwie do drugiego i tak naprawdę jedynego kompaktowego hot hatcha z nadwoziem typu liftback, czyli Hondy Civic Type R, i30 N wygląda w sposób stonowany i powściągliwy. Oprócz liter „N” z przodu i z tyłu, jego sportowe aspiracje zdradzają wyłącznie detale. A więc 19-calowe obręcze z oponami o profilu 235/35, czy czarne dokładki progów. Mimo tego Fastback od razu daje do zrozumienia, że coś jest na rzeczy.

Szczególnie po uruchomieniu 2-litrowego silnika, któremu wtóruje świetnie skomponowana ścieżka dźwiękowa. O ile w podstawowych ustawieniach auta (Normal i Eco) wydech brzmi donośnie, szczególnie na zewnątrz, o tyle w trybach Sport i N (jest też Custom, który można samodzielnie skonfigurować) po wduszeniu gazu i30 N ryczy niczym auta kategorii WRC. Mocny, basowy dźwięk jest dodatkowo potęgowany za pomocą strzałów spod zderzaka przy szybkiej zmianie biegu na wyższy i po odpuszczeniu prawego pedału, choć jedynie przy obrotach bliskich maksymalnym. Także w kabinie i30 sprawia wrażenie auta, które nie próbuje łapać kilku srok za jeden ogon.

W odmianie Fastback, i30 N ma o 11 cm dłuższe nadwozie niż w wersji hatchback i okazuje się nieco mniej zwarty. Nadal zapewnia dużo emocji za kierownicą.

Mocno wyprofilowany fotel (elektrycznie ustawiany) z wysuwaną podpórką lędźwiową jest po sportowemu sztywny, ale i wystarczająco wygodny na co dzień (szkoda, że siedzi się nieco za wysoko). Kierownica, z grubym niczym w BMW wieńcem, świetnie leży w dłoniach i została zaopatrzona w przyciski wyborów trybu jazdy. Nad obrotomierzem (jak w modelach BMW M GmbH) widnieją diody, które gasną wraz z rozgrzewaniem się silnika, a nad ekranem komputera pokładowego – kolejne, informujące o zbliżaniu się 2-litrowej jednostki do ogranicznika obrotów i konieczności zmiany biegu na wyższy. Lewarek ma krótki, sportowy skok i wyróżnia się wysoką precyzją. 

Solidny napęd

Od pierwszych metrów i30 N sprawia wrażenie auta zwartego, sztywnego i solidnie zbudowanego. Silnik, wspomagany procedurą startową, do 100 km/h rozpędza go w 6,2 s (dane testowe), a do 160 km/h – w 15,4 s. Pierwszy rezultat stawia Hyundaia blisko innych hot hatchy, ale drugi – o 2-3 s już za nimi.

Wynika to z dwóch powodów – i30 N waży aż 1516 kg, a jego silnik nie ma równie mocnych środka i góry obrotów, jak np. 2.0 TSI grupy VW. Wyróżnia się jednak czym innym, czyli szybką reakcją na gaz, bardzo dobrą elastycznością i dużą siłą przy niskich prędkościach wału korbowego. Bezpośredni układ kierowniczy jest precyzyjny (2,1 obrotu między skrajnymi położeniami), pracuje z wyraźnym oporem oraz idealnie pasuje do charakteru auta. Wysyła mnóstwo informacji zwrotnych z kół i jest praktycznie pozbawiony wpływów napędu.

To zasługa układu jezdnego o skomplikowanej konstrukcji, jak i znakomicie działającego mechanizmu różnicowego. Cicho pracujące zawieszenie w podstawowych trybach zapewnia akceptowalny komfort (jest sztywne, ale nie męczące), natomiast w „N” staje się bezkompromisowo twarde.

Lepiej spisuje się w ustawieniu „Sport”, w którym Hyundai nie galopuje, ale i tak zachowuje swoje kompetencje. To pierwszorzędna stabilność, przewidywalne reakcje pozwalające zacieśniać zakręty przy odpuszczeniu gazu, wysoka przyczepność przedniej osi i nieustanne skupienie na jeździe. Tyle że to ostatnie wydaje się nieco mniejsze niż w hatchbacku. W końcu to... wariant rodzinny.

PODSUMOWANIE

Drugie wcielenie i30 N oferuje o 55 l większy bagażnik niż odmiana hatchback, ale i nieco mniej przestrzeni z tyłu. To solidny oraz dopracowany hot hatch, który ma jednak odrobinę mniej charakteru niż jego krótsze wydanie.

Hyundai przekonuje bardzo stabilnym i precyzyjnym prowadzeniem. To samochód o mocnym, męskim charakterze.

Na drodze i30 N z pakietem N Performance wyróżnia się świetną trakcją.

Tarcze mają średnicę 345 mm. Pedał hamulce zapewnia idealne wyczucie.

Dwa donośne wydechy i trójkątne (jak w Formule 1) światło przeciwmgielne.

275-konny silnik wyróżnia się szybką reakcją na gaz. Osiągi: bardzo dobre.

Atrybut N Performance: rozpórka „kielichów”. Dalej: wysoki próg bagażnika.

Obsługa i czytelność zegarów – na piątkę. Dotykowy ekran multimediów znalazł się nieco za daleko. Jakość materiałów – między dobrą a przyzwoitą.

Na ekranie komputera – informacje dotyczące silnika. Powyżej: diody zapalające się razem z rosnącymi obrotami.

Przy prawym ramieniu kierownicy – przycisk najostrzejszego trybu jazdy.

W ustawieniu Custom można wpływać na działanie aż 7 podzespołów.

Mocno wyprofilowane fotele nie są zbyt twarde i oferują świetne trzymanie.

Zagłówki mają regulację w dwóch płaszczyznach.

Niski tunel środkowy. Przestrzeń na nogi i barki – mniejsza niż w hatchbacku.