Mercedes 190 (W201) – miniaturowy majstersztyk

Mercedes 190 W201

• lata produkcji: 1982-1993
• wersje nadwozia: sedan
• silniki benzynowe: 2.0-2.6, 90-234 KM
• silniki Diesla: 2.0-2.5, 72-126 KM
• liczba wyprodukowanych egzemplarzy: 1,879 mln

O konieczności stworzenia najmniejszego i najtańszego modelu w gamie mówiono w Mercedesie od czasu pierwszego kryzysu paliwowego. Pojazd miał być lekki, ale solidny, dynamiczny, ale oszczędny, a przede wszystkim – solidny i bezpieczny jak Mercedes. Linię nadwozia zaprojektował włoski designer Bruno Sacco, a „190” zadebiutował w tym samym czasie co jego główny rywal: BMW serii 3 E30.

Podstawowy model ważył tylko 1180 kg, ale miał bezpieczną, sztywną konstrukcję wykonaną z użyciem stali o wzmocnionej wytrzymałości. W budowie nadwozia wykorzystano doświadczenia z klasy S W126. Ponadto opcjonalnie montowano poduszkę powietrzną kierowcy i ABS, a w latach 90. stały się one seryjne.

Zawieszenie i silniki

Jednak najwięcej innowacji niosło ze sobą zawieszenie modelu 190: chodzi o opracowany za bajońską sumę, supernowoczesny układ zawieszenia tylnego z pięcioma wahaczami na stronę. 

Z początku 190 był dostępny tylko z dwulitrowym silnikiem benzynowym zasilanym gaźnikiem lub mechanicznym wtryskiem paliwa K-Jetronic. Po roku do oferty dołączył diesel: dwulitrowa jednostka wolnossąca o mocy 72 KM z wtryskiem do komory wirowej. Silnik ten był zadziwiająco cichy jak na diesla z lat 80. Nazywano go nawet „szepczącym”. 

Diesel bez doładowania: podwójny łańcuch rozrządu, rzędowa pompa wtryskowa Bosch, komora wirowa.

Popularna jednostka benzynowa:1.8 z wtryskiem K-Jetronic. Jeśli LPG, to trzeciej generacji (wtrysk IGS).

W 1984 ofertę Baby-Benza poszerzyła wersja sportowa 2.3 16 opracowana przez firmę Cosworth, a później także wersje 5- i 6-cylindrowe (diesel 2.5 R5 i benzynowy 2.6 R6 o mocy 165 KM).

Do 1993 r. powstało prawie 1,9 mln sztuk modelu W201. Najbardziej popularną odmianą pozostała benzynowa 2.0 i diesel 2.0.

W201 po latach

Spasowanie plastików w kabinie i ich odczuwalna jakość są subiektywnie lepsze niż w aktualnym modelu. Kierownicę umieszczono nisko i nie ma ona regulacji. Zarówno pozycja za kierownicą, jak i miękkie fotele oraz nieco „gumowy” sposób reakcji samochodu zachęcają do spokojnej jazdy.

Tablica przyrządów wersji sprzed liftingu: warto zwrócić uwagę na 3 pokrętła regulacji nawiewów (rozwiązanie znane z W123), które wyznaczyły standard stosowany nawet do dzisiaj.

Po liftingu: nowa kierownica, bardziej rozbudowana konsola środkowa. Zdjęcie przedstawia bazową wersję 1.8 – w droższych był i obrotomierz i elektrycznie sterowane szyby przednie.

Kraciasta, materiałowa tapicerka foteli jest niezniszczalna. Hamulec ręczny na tunelu to wyjątek: inne Mercedesy mają hamulec pomocniczy obsługiwany pedałem.

Z tyłu nie ma zbyt dużo miejsca. Plastikowe osłony przednich foteli to problem dla wysokich pasażerów – w innych autach można „ugniatać” kolanami oparcia, w W201 nie ma o tym mowy.

Wycieraczki i kierunkowskazy w tej samej manetce.

Włącznik świateł – VW stosuje taki do dnia dzisiejszego.

Manualna skrzynia w słabszych wersjach ma 4 biegi.

190 z „automatem”? Większe ryzyko. Ale nie ogromne.

Wersje benzynowe są naprawdę dynamiczne i jeżdżą jak współczesne samochody. Diesel 2.0 uczy cierpliwości: do 100 km/h przyspiesza w 18 sekund. 

Nadwozie było cynkowane, jednak nie oznacza to braku problemów z korozją. Atakuje ona drzwi od spodu, blachę pod nadkolami z przodu oraz mocowania przedniego zderzaka, a także belki stabilizatora z tyłu. Rdzy można spodziewać się pod plastikowymi „szerokimi listwami” w późnych egzemplarzach. Koroduje też podłoga bagażnika (za sprawą nieszczelnych wylotów w słupkach C).

Prawe lusterko mniejsze niż lewe: tak samo było w W124. To dość denerwujące na dłuższą metę.

Przez te wyloty powietrza dochodzi do zbierania się wody w bagażniku i korozji jego podłogi.

Karbowane tylne lampy są bardzo podobne jak w modelu W123. Kształt ma zmniejszać podatność na brud.

Wyjątkowo wysoki próg załadunku i brak składanej kanapy. W latach 80. była to norma. Pojemność: 410 l.

Głównym wrogiem silników z mechanicznym wtryskiem paliwa jest kiepska instalacja gazowa typu mieszalnikowego. Może dojść w nich do eksplozji gazu w dolocie, a nawet otwarcia maski podczas jazdy. Z gazem najlepiej współpracują egzemplarze gaźnikowe, ale tu jest inny problem: mało kto potrafi już wykonać prawidłową regulację gaźnika.

Diesle są niezniszczalne. Przebieg nie robi na nich wrażenia. Z czasem jednak wypalają się świece żarowe – nie są drogie, ale trudne w wymianie ze względu na słaby dostęp. Gorzej, jeśli zajdzie konieczność regeneracji pompy wtryskowej. Tylko nieliczne warsztaty, potrafi ją wykonać, a za swoje usługi liczą sobie gigantyczne kwoty.

Pozostałe silniki

190: benzynowy R4, 2.0 90, 102 lub 105 KM (gaźnik), 190 E 2.3: benzynowy R4, 2.3 136 KM, 2.3 16: benzynowy R4, 2.3, 170, 177 lub 185 KM, 2.5 16: benzynowy R4, 2.5, 195, 204 lub 235 KM, 190 E 2.6: benzynowy R6, 2.6 160-165 KM, 190 AMG: benzynowy R6, 3.2, 234 KM, 190 D: diesel R4, 72 KM, 190 2.2 D: diesel R4, 2.2 73 KM, 190 2.5 D: diesel R5, 2.5 90 KM, 190 2.5 D Turbo: turbodiesel R5, 2.5 126 KM.

Najpopularniejsze wersje

190 E (638 tys. sztuk), 190 D (453 tys. sztuk), 190 E 2.3 (186 tys. sztuk), 190 E 1.8 (173 tys. sztuk).

Mercedes 190 W201: historia modelu

1982: premiera Mercedesa 190
1984: wersja specjalna 2.3 16
1987: topowy diesel 2.5 D Turbo
1988: poważny lifting
1991: ostatnia mikromodernizacja
1993: zakończenie produkcji, następca to klasa C W202 (fot.)