Kia Sorento 1.6 T-GDI HEV, Mazda CX-60 3.3 e-Skyactiv D, Skoda Kodiaq 2.0 TSI – porównanie | W poszukiwaniu złotego środka

Sprzedaż diesli w Europie zalicza kolejne historyczne „dołki”, ale na znaczeniu tracą też auta stricte benzynowe – a raczej są wypierane przez hybrydy. Dość wspomnieć, że w 2022 roku udział diesli w rynkach UE spadł z 20 do 16%, silników benzynowych – z 40 do 36%, a udział hybryd wzrósł z 20 do blisko 23%. 

Mazda CX-60 przypomina jednak, że w segmencie SUV-ów bez diesla nadal ani rusz. I choć jej ambicje sięgają samochodów premium, najpierw czas stanąć naprzeciw dwóch uznanych modeli wolumenowych marek: Sorento i Kodiaqa. Oba występują ze swoimi najchętniej wybieranymi napędami, jednak nie chodzi o diesle. W przypadku Kii to „samoładująca” hybryda, a Skody – benzynowy silnik turbo.

• Kia Sorento 1.6 T-GDI HEV AWD: silnik: benz., turbo + elektr., R4, 1598 cm³, moc maksymalna: 230 KM
• Mazda CX-60 3.3 e-Skyactiv D 2WD: silnik: turbodiesel, R6, 3283 cm³, moc maksymalna: 200 KM
• Skoda Kodiaq 2.0 TSI DSG 4x4: silnik: benz., turbo, R4, 1984 cm³, moc maksymalna: 190 KM

Zacieranie granic

Najnowsza Mazda robi w tym gronie wrażenie imponującym pionowym grillem oraz proporcjami typowymi dla samochodów na tylnonapędowych platformach, z długą maską i cofniętą kabiną. Także wnętrze wpisuje się w standardy premium: elementy, których na co dzień dotykają kierowca i pasażerowie, są porządnie zmontowane, a eleganckie okładziny pozytywnie wyróżniają się na tle powierzchni udających aluminium i lakier fortepianowy, które dominują u rywali.

Ta drobna różnica nie daje jednak Maździe istotnej przewagi, bo zarówno Kia, jak i Skoda też mogą pochwalić się solidnym montażem oraz wysoką estetyką wykończenia, na którą składają się miękkie wstawki oraz efektowne przeszycia. 

Fakt, że we wnętrzach Kii i Skody można częściej natknąć się na mniej okazałe materiały, z nawiązką rekompensuje lepsza funkcjonalność obu tych SUV-ów. Przede wszystkim, w przeciwieństwie do Mazdy, jest tu dostępny trzeci rząd siedzeń. Nie bez znaczenia są też znacznie większe bagażniki (CX-60: 570 l, Kodiaq 5-os.: 835 l, Sorento 5-os.: 902 l). Co więcej, zaopatrzono je w dodatkowe akcesoria do unieruchamiania drobniejszego bagażu, takie jak haki, oraz schowek lub mocowanie rolety. 

Na czoło wysuwa się tu Kodiaq, który ma najbardziej praktyczny bagażnik (w Sorento jego boki wykonano z twardego plastiku) i oferuje najwięcej miejsca na nogi z tyłu oraz najwygodniejszą kanapę. Kia nadrabia najszerszym wnętrzem i płaską podłogą w drugim rzędzie. Mazda, podobnie jak rywale, oferuje regulację pochylenia oparcia tylnych siedzeń, jednak jej wnętrze nie jest tak przestronne. 

Także z perspektywy kierowcy CX-60 nieco odstaje od konkurentów. Pozycja siedzenia jest tu najwygodniejsza, najbardziej „osobowa” – za względnie pionowo ustawioną kierownicą, w sąsiedztwie wysokiego tunelu. Niestety niezbyt obszerny fotel o przeciętnym wyprofilowaniu, bazowo ze skokową regulacją oparcia, nie pasuje do wysokiej klasy SUV-a.

Siedzenie Kii też jest dość płaskie, ale znacznie obszerniejsze, a w dodatku oferuje dwuosiową regulację zagłówka. Tu znów konkurentów wyprzedza Kodiaq, który oferuje swojemu kierowcy znakomicie wyprofilowany, dość sztywno wyściełany fotel, najlepiej „skrojony” zarówno pod kątem dalekich tras, jak i dynamiczniejszej jazdy. Plus za dwupłaszczyznowo regulowany podłokietnik, minus za nieco zbyt pochyloną kolumnę kierownicy.

Przyjazne środowiska

Ze swoim nieskomplikowanym systemem operacyjnym i kojącymi, cyfrowymi zegarami o analogowej formie Mazda zapewnia kierowcy intuicyjne miejsce pracy. Sterowanie wentylacją odbywa się klasycznymi przełącznikami, a do zawiadywania multimediami służy okrągły kontroler z przyciskami. Dotykowość ekranu działa tylko na postoju, choć dla Apple CarPlay można uruchomić ją na stałe. Takie rozwiązanie okazuje się optymalne, zwłaszcza że wyświetlacz znajduje się dość daleko od kierowcy.

CX-60 trafia jednak na mocną konkurencję. Ani Kia, ani Skoda też nie pozwalają sobie na słabości w dziedzinie łatwości obsługi. W Sorento kierowca szybko docenia ergonomiczne rozplanowanie konsoli środkowej – sterowanie nawiewami oraz ekran umieszczono tu optymalnie, a w konsoli środkowej wygospodarowano liczne schowki i półki.

Również Kodiaq oferuje sporo miejsca na drobiazgi, a w dodatku okazuje się najbardziej dopracowany od strony cyfrowych interfejsów. Wirtualne zegary mają najwięcej możliwości konfiguracji, włącznie z widokiem dużej mapy, a system operacyjny łączy rozsądnie ułożone menu z dużym polem do personalizacji oraz najlepszą obsługą głosową. W Kii interfejs centralnego ekranu okazuje się miejscami zbyt zatłoczony.

W terenowym klimacie

Postawne Sorento (o 11 cm dłuższe od Kodiaqa) od pierwszego kontaktu sprawia wrażenie najbardziej „terenowego” samochodu, począwszy od dużych lusterek, opon o dużym profilu oraz wysokiej pozycji za kierownicą aż po nieco leniwe prowadzenie. Owszem, to nadal kompetentny SUV, ale brak mu „błysku” rywali – przechyły są tu najsilniejsze, w ofensywnie pokonywanych zakrętach najbardziej czuć wsparcie ESP, a układ kierowniczy pracuje w sposób najbardziej syntetyczny. W skrócie: nie jest to samochód z pasją do pokonywania zakrętów. W zamian odwdzięcza się przyzwoitym komfortem tłumienia, zwłaszcza przy niskich prędkościach. Przy wyższych zawieszenie okazuje się nieco napięte i szorstko filtruje poprzeczne nierówności.

Ogólny komfort w Kii zdecydowanie poprawia napęd hybrydowy z benzynowym silnikiem 1.6 turbo, który odznacza się aksamitną pracą i już od niskich obrotów ma sporo energii do napędzania Sorento. Także praca 6-biegowego automatu nie budzi zastrzeżeń – jego reakcje są dostatecznie szybkie. Z uwagi na konstrukcję żywiołem hybrydy jest miasto, gdzie zużycie paliwa wynosi ok. 7,5 l/100 km; przy małym ruchu spada poniżej 7 l, a przy dużym natężeniu przekracza 8 l. W trasie Kia potrzebuje 6-7 l. Przewaga hybrydowego napędu „topnieje” na autostradzie, gdzie spalanie wzrasta do 9-10 l/100 km. Z jednej strony niedużo, z drugiej...

Kia Sorento 1.6 T-GDI HEV AWD XL – zdjęcia

Kia jest zawieszona po „amerykańsku” – prowadzi się bezpiecznie, ale najbardziej się przechyla.

Kapitańskie fotele – dość płaskie, ale i obszerne. Dwuosiowo regulowane zagłówki, komfortowa pozycja.

W drugim rzędzie Kia oferuje dużo miejsca i niezłe podparcie.

Dla podróżujących z tyłu przewidziano gniazdo 12 V i kilka portów USB. Niemal płaski tunel środkowy.

W trzecim rzędzie siądą osoby mierzące poniżej 180 cm wzrostu.

To się chwali: sterowanie nawiewami i gniazdo USB dla trzeciego rzędu. Elektryczne składanie oparć.

W wersji 5-osobowej Kia ma największy bagażnik, w 7- symbolicznie ustępuje Skodzie.

W kokpicie i na drzwiach dominują miękkie, estetyczne materiały. Wysoko umieszczona konsola ze sterowaniem nawiewami i liczne półki. Duże lusterka oraz masywne klamki przywodzą na myśl auta terenowe.

Czytelne cyfrowe wskaźniki oferują kilka grafik.

Pokrętło wyboru trybów jazdy, pojazd zapamiętuje tryb Eco.

Zatłoczone menu centralnego ekranu.

Stary dobry diesel

...na silniku Mazdy jazda autostradowa nie robi wrażenia. Mimo 3,3 l pojemności oraz 6 cylindrów bazowy wariant diesla o mocy 200 KM (z tylnym napędem; jest jeszcze odmiana 4x4 254 KM) potrzebuje wtedy zaledwie 7 l/100 km. To jeszcze nic: na drogach jednopasmowych za miastem wysokoprężna jednostka zadowala się zaledwie 4,5 l, co przy 58-litrowym zbiorniku daje prawie 1300 km zasięgu! W ruchu miejskim CX-60 zużywa wciąż rozsądne 6,5-7,5 l/100 km.

Duży diesel przekonuje do siebie nie tylko oszczędnością. Jest cichy, pod obciążeniem ma niskie, przyjemnie ochrypłe brzmienie, a do tego oddaje mnóstwo siły napędowej – sprawiając wrażenie, jakby był mocniejszy niż w rzeczywistości. Na jego pozytywny odbiór wpływa też układ miękkiej hybrydy, który poprawia charakterystykę przy niskich obrotach i „gładkość” działania układu start-stop. 

W nawiązaniu do pozycji za kierownicą Mazda próbuje być w tym gronie najbardziej usportowionym SUV-em – i faktycznie legitymuje się zwartymi reakcjami oraz niezłym wyczuciem (niestety mało bezpośredniego) układu kierowniczego. W obszarze granicznym zapewnia kierowcy wysoką przewidywalność i dużo czasu na reakcje, choć cieniem na przyjemności z jazdy krętymi drogami kładzie się najwyższa w teście masa (1815 kg). Szkoda też, że pewne prowadzenie zostało okupione nieco za sztywnymi nastawami podwozia, które pracuje cicho, ale na niektórych dziurach ujawnia za krótki skok i topornie tłumi garby.

Mazda CX-60 3.3 e-Skyactiv D 200 2WD Exclusive-Line – zdjęcia

Mazda bardzo pewnie się prowadzi, ale na dziurach jej zawieszeniu przydałoby się więcej sprężystości.

Jedna z niewielu słabości: fotele z krótkim siedziskiem i skokową regulacją. Świetna pozycja.

Niezła ilość miejsca z tyłu, podparcie na „czwórkę”, ale do rywali daleko.

Z tyłu nie brakuje portów USB. Na życzenie jest dostępne nawet gniazdo 230 V (tak jak i u rywali).

Foremny, dobrze wykończony bagażnik (570 l). Brak haków, nisko unoszona klapa.

Przydatne: obok przycisku do zamykania pokrywy jest guzik do zamykania wszystkich zamków auta.

Organizer pod podłogą bagażnika.

Ergonomicznie zorganizowane środowisko pracy, obsługa bazuje na przyciskach, przełącznikach i pokrętłach, starannie dobrane materiały. Niezbyt rozbudowane cyfrowe interfejsy sprawiają, że Mazda nie jest angażująca w obsłudze.

Przejrzyste, ale skromne zegary.

Head-up seryjny od drugiej wersji wyposażenia.

Minimalistyczne menu systemu operacyjnego.

Najwięcej SUV-a w SUV-ie

Najlżejsza Skoda (1652 kg) na tle rywali prowadzi się... jak wyrośnięty hatchback. Mimo 8 lat na rynku Kodiaq ujawnia dopracowanie platformy MQB, na której został zbudowany – okazuje się najbardziej zwinny i chętny w reakcjach, a kierowcę dodatkowo angażuje jego „ciasny” układ kierowniczy oraz skłonność tyłu do zacieśniania łuku przy odjęciu gazu. Równocześnie samochód może pochwalić się zauważalnie większym prześwitem od obu konkurentów – ponad 19 wobec 17-17,5 cm. Zawieszenie bazowo, podobnie jak w Maździe, zestrojono tu nieco sztywno, ale tłumienie okazuje się najbardziej zrównoważone – innymi słowy najlepiej radzi sobie z wygładzaniem dużych nierówności.

Do tego obrazu pasuje 190-konny benzynowy silnik 2.0 turbo. Zasilany nim Kodiaq jest zrywny i nie przejawia ospałych reakcji, które swego czasu towarzyszyły modelom koncernu VW ze skrzynią DSG. Co prawda na niskich obrotach przekładnia nie pracuje tak gładko jak ta w Kii, ale nadrabia przytomnymi reakcjami. Skoda może pochwalić się też najpłynniej działającym napędem 4x4. Biorąc pod uwagę niewygórowane spalanie (6,5 l/100 km w trasie, 9-9,5 l/100 km na autostradzie i 10,8 l w mieście), przy niewielkich rocznych przebiegach zakup najtańszej Skody ma uzasadnienie ekonomiczne. 

Skoda Kodiaq 2.0 TSI DSG 4x4 Sportline – zdjęcia

Kodiaq łączy wyporność na duże dziury z najzwinniejszym, „osobowym” prowadzeniem.

Są takie, jak wyglądają: doskonałe fotele z porządnym wyprofilowaniem, dobre na zakręty i długie trasy.

Najwygodniejsza kanapa, najwięcej miejsca na nogi.

W opcji – trzystrefowa klimatyzacja oraz gniazda USB dla drugiego rzędu.

Duży (835 l), najbardziej funkcjonalny bagażnik. Podwójna podłoga za dopłatą.

Pomysłowe: masywne haki na torby na szynach. Składanie oparć w burtach – element opcjonalnego pakietu.

Konserwatywny kokpit Kodiaqa łączy atrakcyjne, solidne wykończenie z praktycznością (dużo schowków) oraz przystępną obsługą. Minusy: nieco pochylona kierownica oraz przeciętna widoczność w przód, ograniczona przez mocowania lusterek „zlewające się” z przednimi słupkami.

Jeden z atutów Kodiaqa: liczne schowki.

Zegary oferują liczne widoki i mają przystępną formę.

Duże możliwości konfiguracji trybu indywidualnego. Trzeba jednak włączać go po każdym uruchomieniu.

Nastrojowe oświetlenie wnętrza w kilku kolorach do wyboru.

Porównanie trzech SUV-ów z różnymi typami napędu – podsumowanie

Najstarszy w tym gronie Kodiaq zasłużył na wygraną – ma najwięcej atutów i najmniej słabości. Benzynowy silnik zużywa najwięcej paliwa na autostradzie, ale sprawdzi się w mieszanym trybie przy niewielkich rocznych przebiegach. Na drogi szybkiego ruchu najlepiej nadaje się niebywale oszczędna, choć mniej funkcjonalna od rywali Mazda. Z kolei w mieście doskonale sprawdzi się wygodna, cicha Kia.