Volvo V60 B4 – test

Prognozy firm doradczych wskazują, że w 2030 r. około 40-50% światowej sprzedaży nowych aut będą stanowić tzw. miękkie hybrydy – czyli zelektryfikowane wersje spalinowe bez możliwości jazdy wyłącznie „na prądzie”. Ma je w ofercie coraz więcej marek, bo to relatywnie niedrogi sposób na obniżenie zużycia paliwa zarówno dla producentów, jak i dla klientów. 

I chociaż potencjał oszczędności jest tu niewielki (zazwyczaj kilkuprocentowe zmniejszenie spalania), w skali całej floty aut ma to niebagatelne znaczenie dla spełnienia celów w zakresie redukcji emisji CO2.

Lepsza kultura, niższe spalanie

Nie wszystkie miękkie hybrydy (zwane też łagodnymi) są takie same – niektóre korzystają jeszcze z 12-woltowej instalacji elektrycznej, inne już z 48 V. W przypadku Volvo mamy do czynienia z układem 48 V, niewielkim akumulatorem litowo-jonowym oraz rozrusznikiem zespolonym z alternatorem, który odzyskuje energię podczas wytracania prędkości, a w trakcie przyspieszania może wspomóc silnik benzynowy dodatkową „dawką” 14 KM i 40 Nm. 

W praktyce układ miękkiej hybrydy przynosi dwie odczuwalne korzyści. Po pierwsze sprawia, że spalinowy silnik uruchamia się i gaśnie bezwibracyjnie, a do tego błyskawicznie. Dzięki temu nawet kierowcy, którzy mają w zwyczaju wyłączanie układu start-stop, nie muszą już tego robić.

Po drugie – benzynowy silnik 2.0 turbo pod maską V60 w wersji B4 jest zauważalnie oszczędniejszy od wcześniejszych odmian stricte spalinowych z oznaczeniem T. W dość gęstym ruchu miejskim potrzebuje ok. 9 l na 100 km, w trasie (na drogach jednopasmowych) niespełna 5,5 l, a na autostradzie – ok. 8,5 l/100 km. Nie są to wygórowane wyniki jak na spore 200-konne kombi z automatem. 

V60 B4 zapewnia przy tym satysfakcjonujące osiągi (przyspieszenie od 0 do 100 km/h trwa 8,3 s), choć połączenie lekko pracującego układu kierowniczego i sprężystego zawieszenia zachęca raczej do zrelaksowanego podróżowania. Do tego obrazu pasuje 8-biegowa skrzynia, która przy spokojnej jeździe sprawnie załącza kolejne przełożenia, ale przy agresywniejszym traktowaniu lubi zbyt długo „przeciągnąć” zredukowany bieg. 

Blisko Volvo V90

Długie na 476 cm V60 robi dobry użytek ze swojego dużego rozstawu osi (aż 287 cm) – w obu rzędach zapewnia sporo przestrzeni, choć nisko zamocowana kanapa sprawia, że z tyłu brakuje lepszego podparcia ud. Za to przednie fotele są doskonałe – obszerne, nie za twarde i przyjemnie trzymają w okolicach barków. Bagażnik należy do klasowych liderów pod względem pojemności (529 l), a do tego oferuje praktyczne haki na reklamówki oraz ruchomą przegrodę pozwalającą zabezpieczyć torby i inne przedmioty przed przesuwaniem się. 

Zarówno pod względem przestronności, jak i wystroju kokpitu V60 plasuje się (niebezpiecznie) blisko większego V90. Estetycznie stylizowany i wykończony kokpit jest już wizytówką Volvo. I choć jego architektura debiutowała kilka lat temu, to zarówno wygląd, jak i obsługa wciąż są bardzo konkurencyjne. Pionowy centralny ekran odpowiada za niemal wszystkie ustawienia pojazdu, jednak duże pola dotykowe oraz responsywna matryca sprawiają, że nawet obsługa wentylacji nie nastręcza problemów. Zaletą Volvo są także budzące zaufanie systemy wsparcia.

Kolejnym atutem jest cena V60 B4, które w rozsądnie wyposażonej wersji Momentum Pro (m.in. dostęp bezkluczykowy, czujniki cofania, rozpoznawanie znaków, nawigacja) kosztuje 182 900 zł, czyli co najmniej konkurencyjnie na tle porównywalnych Audi A4, BMW serii 3 czy Mercedesa klasy C. 

Volvo V60 B4 – test: podsumowanie

• funkcjonalność, wykończenie, obsługa, komfort, zużycie paliwa 

• słabe podparcie ud z tyłu, głośnawy silnik, przeciętne wyczucie układu kierowniczego

Funkcjonalne, dobrze wykonane kombi o spokojnej naturze. Dobra alternatywa dla niemieckich rywali.

Na drodze V60 stawia na komfort. Prowadzi się lekko i statecznie, bez nadmiernych ruchów nadwozia, ale i bez angażowania kierowcy.

Silnik 2.0 turbo z instalacją miękkiej hybrydy pracuje gładko i jest oszczędny, choć mógłby być nieco cichszy na niskich obrotach.

529-litrowy bagażnik jest wykończony porządną wykładziną i zaopatrzony w liczne udogodnienia do mocowania mniejszych przedmiotów.

Fotele bardzo wygodne dla kierowców różnej postury, do tego masywny podłokietnik.

Sporo miejsca na kolana, ale siedzisko słabo podpiera uda.

Centralne otwory wentylacyjne z tyłu – tylko z 4-strefową „klimą”, w innych przypadkach konsola przed pasażerami wygląda tak jak na zdjęciu.

Przyjemnie wykończony, a przy tym intuicyjny w obsłudze kokpit Volvo wciąż się nie starzeje. Czytelne instrumenty, dobra widoczność.

Ikona u dołu obrotomierza pokazuje aktualny stan naładowania akumulatora.

Bez eksperymentów – w podłokietniku zlokalizowano dwa tradycyjne gniazda USB (typu A).

Przydatne: menu ze skrótami do obsługi funkcji samochodu.

Dogodne położenie: bezprzewodowa ładowarka dla smartfona (opcja za 1250 zł) znajduje się tuż obok dźwigni biegów, pod ruchomą zasłoną.