Kia Opirus 3.5 – udana podróbka | Test z „Motoru” z 2004 r.

Ciągle jeszcze posiadanie samochodu koreańskiego nie jest szczególnym powodem do dumy. Koreańscy producenci są zresztą sami sobie winni. Był okres, gdy przekonywali nas, że potrafią produkować auta najtaniej, a mało kto wierzy, że tanio znaczy dobrze.

Jednak Kia w swej ekspansji na światowe rynki prawidłowo rozumie europejskie dążenie do luksusu i indywidualności, zaczyna więc oferować także samochody z naprawdę wysokiej półki, zaprojektowane z poszanowaniem gustu odbiorców ze starego kontynentu i z USA.

Pierwszą jaskółką było zgrabne, terenowe Sorento. Teraz możemy się zapoznać z Opirusem.

Nazwa może nie najładniejsza, ale ten duży sedan wykorzystujący mechanizmy XG, czyli kuzyna ze stajni Hyundaia, może udanie wkroczyć do grupy „samochodów dla prezesów”, konkurując nie tylko z modelami japońskimi, ale też np. z Mercedesem E-klasą.

Dobre wzorce

Wnętrze jest dość specyficzne i jeżeli mielibyśmy szukać jego przodków, to raczej bliżej tradycyjnego Jaguara niż Mercedesa. I może także Toyoty, bo sam zestaw wskaźników z elektronicznie wyświetlanymi zegarami o analogowym kształcie, przypomina rozwiązania tej firmy.

Ale projekt kabiny nie jest bez smaku — nowoczesność (zegary) i tradycja (bogate wykładziny z prawdziwego chyba drewna) współgrają ze sobą całkiem zgrabnie. Towarzyszy im niezła skórzana tapicerka i jedynie profil foteli można uznać za zbyt amerykański. W zasadzie są wygodne i jak na limuzynę „trzymające na boki”, ale przystosowano je do wyhodowanych na fastfoodach amerykańskich czterech liter, stąd człowiek o europejskiej szerokości... pleców ma sporo miejsca by się ślizgać na boki. Powie ktoś, po co w koreańskiej limuzynie „sportowe” fotele? Cóż, przydałyby się!

I jeszcze jedna ciekawostka: sposób regulacji ustawienia fotela kierowcy. Kto jeździł Mercedesem, ten wie – firma ze Stuttgartu ma najlepszy system „guzików” regulacji fotela, umieszczonych łopatologicznie – na drzwiach. Ale nikt tego nie kopiuje, może inne firmy krępują się tak ewidentnie zapożyczać? Kia się nie krępuje i dzięki temu nie trzeba regulując fotel gmerać przy progu poszukując niewidocznych przycisków. W sumie, duży plus!

Różnice

Opirus to nie kopia E-klasy, konstrukcja tych aut jest zupełnie inna. Przede wszystkim Kia, wykorzystując mechanizmy luksusowych aut Hyundaia ze wskazaniem na XG, jest samochodem z przednim napędem i poprzecznie ustawionym zespołem napędowym. Nawet jeżeli wystrój osłon silnika pod maską sugeruje, że jest inaczej, czyli tak jak u Mercedesa!

Niektórzy z Państwa się skrzywią – limuzyna i przedni napęd – nie uchodzi! A ja zapytam – dlaczego nie? Ponad 200 koni trzyipółlitrowego V6 przenoszone jest na nawierzchnię skutecznie, za to w kabinie jest więcej miejsca niż byłoby przy napędzie tylnym. Nie czuć żadnego szarpania na kierownicy, no, może z wyjątkiem ruszania z piskiem, gdy wyłączymy ASR (TCS). Wtedy przód auta trochę skacze, ale to wina może zbyt elastycznego mocowania ramy pomocniczej.

I tutaj dochodzimy do kwestii podwozia: limuzyna, więc zapewne „miękka, martwo się prowadząca balia”? Nic z tych rzeczy. Opirus ma nawet nieco twardawe zawieszenie, wsparte rozsądnie niskoprofilowymi oponami, zresztą dobrej, europejskiej marki.

A prowadzi się prawie jak przewymiarowana wyścigówka, bo przy każdym kole zastosowano zawieszenie z wysokiej półki – po dwa poprzeczne wahacze nierównej długości. Do tego nie za miękkie ustawienia amortyzatorów i sprężyn i efekt jest dobry.

Tylko na nierównych warszawskich asfaltach całość lekko drży, ale to skutkiem zastosowania względnie miękkich mocowań ram pomocniczych. Niestety, żadna firma nie jest w stanie przewidzieć specyficznej jakości polskich dróg.

Tradycja luksusu?

Zalet Opirusa jest więcej. Jedyny dostępny silnik, 3.5 V6 24V o mocy maksymalnej 202 KM radzi sobie z prawie dwutonowym autem dobrze, jest przy tym cichy, ma nawet szlachetne brzmienie. Pięciobiegowy automat z funkcją ręcznej zmiany biegów działa płynnie i szybko, jest chyba nawet jednym z szybszych (czyli najlepszych) automatów na rynku.

Auto nie jest przepełnione elektronicznymi gadżetami, ale ma wszystko, czego potrzebujemy do komfortowej i bezpiecznej jazdy, poczynając od dobrego systemu audio, aż po (dostępne już w testowanej wersji Premium) ABS/EBD/kontrolę trakcji/elektroniczną kontrolę zawieszenia itp. Jest oczywiście cały komplet poduszek powietrznych, dwustrefowa klimatyzacja, „pełna elektryka”, mnóstwo schowków i cupholderów, i co tam jeszcze potrzeba.

Jedno czego brakuje, to może prestiż marki. Ale ten przyjdzie z czasem.

Kia Opirus – zapożyczenia

Wydaje nam się, że mamy do czynienia właśnie z E-klasą, być może z jakąś przejściową wersją pomiędzy najnowszym a poprzednim modelem Mercedesa E. Ale to z przodu.

 

Tył, jak na sedana, jest zupełnie inny. Wyraziście przegięty tylny słupek i charakterystyczne tylne światła... tak, to musi być wersja Jaguara S-Type!

I dobrze, wszak kilka zapożyczeń to nie plagiat, tylko twórcza kompilacja!

Kia Opirus 3.5 Premium – naszym zdaniem

Z kształtu - konkurent E-klasy. W środku jest więcej miejsca, osiągi i wyposażenie też przyzwoite. Tylko ten kraj pochodzenia...

Tekst: Jerzy Dyszy, zdjęcia: Robert Brykała; „Motor” 29/2004