Nowe Suzuki Swift 1.2 DualJet mild Hybrid jest nieskomplikowane, zwinne i oszczędne. Takich aut jest dziś coraz mniej | TEST

W 2005 roku Suzuki zaprezentowało całkiem nowego Swifta i była to prawdziwa rewolucja w stosunku do poprzedniego, wyjątkowo skromnego modelu. Japońska firma postawiła na odważną i ciekawą stylizację, w której można było wręcz dostrzec nawiązania do jednego z najbardziej znanych „maluchów”, czyli Mini Hatcha. Od tego czasu pojawiły się już trzy kolejne wcielenia Swifta, i wszystkie są wierne tej wprowadzonej niemal dwie dekady temu koncepcji.

Sama sylwetka najnowszego Swifta jest podobna do tej w poprzedniku, ale karoserię zaprojektowano od podstaw i wyraźnie zmieniły się detale stylizacji, takie jak choćby lampy. Największa modyfikacja objęła maskę, która teraz ma formę tzw. muszli małży, czyli jest zamontowana ponad błotnikami.

Jeśli chodzi o rozmiary, nowy Swift w zasadzie dokładnie odpowiada poprzednikowi, także pod względem rozstawu osi. Suzuki ma 386 cm długości, pozostaje zatem autem plasującym się pomiędzy typowymi minisamochodami (np. Toyotą Aygo X – dł. 370 cm) a modelami miejskimi (np. Skodą Fabią – dł. 411 cm). 

Kokpit – analogowo i cyfrowo

Wnętrze siódmej generacji Swifta przeszło zdecydowaną metamorfozę. Wyraźnie zmienił się kształt deski rozdzielczej, a ekran, dotąd w niej zabudowany, został przeniesiony na jej szczyt. Trochę dziwne jest to, że wbrew obecnym trendom zastosowano jego masywną obudowę. Gdyby nie ona, wyświetlacz mógłby być znacznie większy, a przy okazji kokpit wyglądałby lżej. Sam system multimedialny działa sprawnie, menu są proste, a ekran ma dobrą jakość i jest wystarczająco responsywny.

Niestety nie wszystkie funkcje samochodu ustawia się za jego pośrednictwem. Wiele ustawień, w tym systemów bezpieczeństwa, realizuje się poprzez komputer pokładowy umieszczony pomiędzy analogowymi wskaźnikami. Sprawę pogarsza jeszcze to, że do sterowania trzeba użyć patyczka po ich prawej stronie – ani to intuicyjne, ani wygodne. Zdecydowanie do poprawy.

Poza tym obsługa okazuje się łatwa, bo na szczęście pozostawiono duży panel klimatyzacji i przyciski do uruchamiania/wyłączania niektórych funkcji, np. podgrzewania siedzeń czy systemu start/stop. 

Nad deską rozdzielczą dominuje 9-calowy ekran (w poprzedniku miał 7''). W konsoli znalazło się miejsce na trzy wejścia USB i gniazdo 12 V. Choć to nowa generacja Swifta, pozostawiono analogowe wskaźniki i…

…tradycyjny hamulec ręczny.

Sterowanie wieloma funkcjami auta, w tym ustawieniami układów bezpieczeństwa, odbywa się przy pomocy patyczka.

Dobrze, że niektóre systemy wyłącza się oddzielnymi przyciskami.

W kabinie nie odnajdziemy wprawdzie miękkich plastików, ale te, które zastosowano, dzięki różnym kolorom i fakturom prezentują się całkiem dobrze. W sumie wnętrze Swifta sprawia naprawdę przyjemne wrażenie.

Jak na tak nieduży samochód Swift pozytywnie zaskakuje ilością miejsca w kabinie. Z przodu wygodnie usiądą osoby o wzroście ponad 190 cm i nie będą ocierały o dach.

Z tyłu także bez problemu zmieszczą się wysocy pasażerowie i wystarczy im miejsca na głowy, stopy i kolana (w tym ostatnim przypadku pod warunkiem, że z przodu nie zasiądą „dwumetrowcy”). Szkoda jedynie, że regulacja tylnych zagłówków jest zbyt skromna.

Siedzenia są całkiem wygodne, choć na szybciej pokonywanych zakrętach nie podpierają najlepiej pleców.

Jak na samochód o tych gabarytach, z tyłu jest naprawdę przestronnie.

Nie ma nawiewów, ale znalazło się miejsce na butelkę lub kubek.

Bagażnik okazuje się dość pojemny, by zmieścić w nim sporą walizkę czy naprawdę duże zakupy. Z lewej strony jest jeden haczyk na torby.

Po złożeniu oparć powstaje duży próg (16 cm) utrudniający pakowanie większych przedmiotów.

Układ napędowy – wystarczająco sprawny

Suzuki przeznaczyło dla Swifta silnik nowej generacji (Z12E) – benzynowy 1.2 R3 wspierany układem mikrohybrydowym. Jednostka dysponuje mocą 83 KM, ale w praktyce okazuje się to wystarczające dla tego lekkiego auta.

W swoim naturalnym środowisku, czyli w ruchu miejskim, Swift przyspiesza całkiem dynamicznie, choć także na trasie, do ok. 120 km/h, nie odczuwa się specjalnie niedoboru siły napędowej. Na autostradzie, a tym bardziej podczas wyprzedzania na drogach lokalnych, do sprawnego rozpędzania warto jednak redukować przełożenia. Ważne zatem, że 5-biegowa manualna skrzynia (dostępna jest też CVT) działa lekko i precyzyjnie. Atutem jest bardzo niskie zapotrzebowanie na paliwo, które podczas spokojnej jazdy w trasie wynosi około 4 l/100 km.

Nowy Swift, tak jak poprzednicy, przekonuje lekkim i przyjemnym prowadzeniem. Jest zwinny, chętnie zmienia kierunek jazdy. Na zakrętach wykazuje pewną tendencję do przechyłów i niewielką do podsterowności. Co ważne, także na autostradzie okazuje się stabilny. Komfort jazdy jest niezły, choć na dużych nierównościach wstrząsy są wyraźnie odczuwalne. 

Suzuki Swift 1.2 DualJet mild Hybrid Elegance – test: podsumowanie

Nadwozie i wnętrze

• przestronna kabina, wystarczająco pojemny bagażnik, udane multimedia, dobra widoczność 

• obsługa wielu funkcji przez komputer 

Układ napędowy

• akceptowalna dynamika, bardzo niskie spalanie, precyzyjna skrzynia biegów 

• słaba elastyczność

Właściwości jezdne

• dobra stabilność także podczas szybkiej jazdy w trasie, lekko pracujący układ kierowniczy

• wstrząsy na większych wybojach

Wyposażenie i cena

• bogate wyposażenie seryjne, sporo systemów bezpieczeństwa czynnego

• brak możliwości dokupowania opcji

Swift w swoim najnowszym wcieleniu pozostał wyjątkowo sympatycznym miejskim samochodem. Jest przestronny oraz całkiem wygodny, a do tego jego benzynowy silnik okazuje się wystarczająco dynamiczny i wyjątkowo ekonomiczny. Ma też bogate wyposażenie seryjne, obejmujące również nowoczesne systemy wsparcia kierowcy.