Volkswagen ID.3 Pro S – pionier po poprawkach | TEST

Przecieranie szlaków nigdy nie było łatwe. Przekonał się o tym Volkswagen po wprowadzeniu ID.3. Był to pierwszy „prawdziwy” elektryczny samochód koncernu z Wolfsburga. Poprzednie – e-Golf i e-Up! – powstały na drodze konwersji modeli spalinowych na zasilane prądem. ID.3 było natomiast od początku projektowane jako „elektryk” i powstało na zupełnie nowej platformie MEB, którą zaprojektowano z uwzględnieniem specyfiki napędu elektrycznego.

Aby wyróżnić nową gamę modelową, do której dość szybko dołączyły modele ID.4 oraz ID.5, Volkswagen nie tylko zdecydował się na użycie nowego nazewnictwa, ale również postawił na nowoczesny, minimalistyczny design, zastąpienie większości fizycznych przycisków polami dotykowymi czy wykończenie wnętrza materiałami w miarę możliwości tworzonymi z surowców pochodzących z odzysku. Do tego wprowadzono zupełnie nowy system multimedialny, ogromny wyświetlacz przezierny i zapowiedziano możliwość odpłatnego odblokowywania funkcji po zakupie samochodu.

Nie wszystko poszło zgodnie z planem VW. Design i wykończenie znalazły się w ogniu krytyki, podobnie jak stacja multimedialna, która potrafiła się zawieszać, a do tego nie była intuicyjna w obsłudze.

Możliwość dokupowania opcji nigdy nie weszła w życie, ale część problemów z elektroniką rozwiązano aktualizacjami. Lifting stał się natomiast okazją do poprawienia jakości wykończenia kabiny i designu nadwozia.

Volkswagen ID.3 po liftiingu – nie wszystko udało się poprawić

Odświeżone ID.3 najłatwiej poznać po braku czarnej wstawki między maską a szybą. Zmieniono też zderzaki i wprowadzono srebrne listwy nad oknami. Do wykończenia górnej części deski rozdzielczej czy boczków drzwiowych użyto miękkich materiałów, aczkolwiek część z nich ma fakturę i kolorystykę, która niektórym odbiorcom może wydać się mało atrakcyjna ze względu na „plastikowy” wygląd.

Wnętrze odświeżonego ID.3 wykończono lepszymi materiałami niż dotychczas.

Volkswagen zmienił system multimedialny – nowy jest stabilniejszy oraz bardziej intuicyjny, niestety jego obsługa wciąż wymaga przyzwyczajenia.

Bez względu na wersję kokpit jest miękki i obszyty wegańską skórą.

Bez zmian pozostała dotykowa obsługa – w tym panele na kierownicy czy suwaki do regulacji temperatury i głośności radia, które wciąż nie doczekały się podświetlenia. Dyskusyjnym rozwiązaniem jest też sposób otwierania tylnych szyb z miejsca kierowcy – nie mają one osobnych przycisków, a regulacja następuje przełącznikami dla przednich szyb, po wcześniejszym naciśnięciu przycisku z napisem „Rear”.

Zespół napędowy ID.3 nie uległ zmianie. Producent deklaruje zasięg sięgający 559 km. W rzeczywistości, jeżdżąc bez nastawienia na wynik, można liczyć na niecałe 400 km.

Sama jazda jest przyjemna. W kabinie panuje cisza, a ID.3 spontanicznie reaguje na naciśnięcie gazu. Procentuje napęd na tył. Dzięki niemu auto jest zwrotne, na kole kierownicy nie pojawiają się nieprzyjemne siły, a przy żwawszej jeździe pojawia się lekka, ale przyjemna tendencja do zacieśniania toru jazdy.

Cennik ID.3 otwiera wersja Pro Performance za 191 890 zł. Dopłata do wariantu Pro S z większym akumulatorem to prawie 30 tys. zł. 

Fotele są wygodne i mają duży zakres regulacji – także długości siedziska.

W drugim rzędzie nie brakuje przestrzeni. Wersja Pro S z większym akumulatorem ma tylko dwuosobową

Ze względu na tylny napęd bagażnik nie jest przepastny, ale w zupełności wystarcza. Plus za regularny kształt.

Mimo tylnego napędu przestrzeń pod maską jest szczelnie wypełniona osprzętem.