Serwis pod patronatem magazynu
Strefa ruchu, strefa zamieszkania i droga wewnętrzna – podpowiadamy, co to oznacza w praktyce dla kierowcy oraz o czym należy pamiętać.
Teoretycznie wszystko wydaje się proste i jasne, mamy dwa rodzaje dróg: publiczne oraz te, które nimi nie są, czyli „drogi wewnętrzne” (najczęściej są to prywatne ulice na osiedlach lub dojazdy do parkingów przy sklepach czy instytucjach).
I tu powstaje pierwszy problem, drogi wewnętrzne nie zawsze są oznakowane, a tymczasem ma to kolosalne znaczenie dla kwestii rozstrzygnięcia pierwszeństwa (wyjazd z drogi wewnętrznej to włączanie się do ruchu) czy odwoływania znaków ograniczeń prędkości (połączenie drogi publicznej z wewnętrzną nie jest skrzyżowaniem).
Jakby tego było mało, na „drodze wewnętrznej” można ustanowić „strefę ruchu”. Co to oznacza dla kierowcy? W porównaniu z innymi prywatnymi drogami trzeba przestrzegać wszelkich zapisów kodeksu ruchu, a nie tylko znaków i sygnałów drogowych, oraz stosować się do zasad, które ograniczą ryzyko spowodowania wypadku.
Osiedlowe ulice (oprócz dróg wewnętrznych również publiczne) mogą być oznakowane jako „strefa zamieszkania”. Wjazd na taki teren oznacza dla kierowcy, że musi w każdej sytuacji ustępować pierwszeństwa pieszemu oraz parkować tylko w wyznaczonych miejscach. Pozostawienie pojazdu w innym miejscu grozi otrzymaniem mandatu, który nie byłby należny, gdyby samochód stał na „zwykłej” drodze publicznej.
Z definicji „droga wewnętrzna” to każda inna ulica, która nie jest „drogą publiczną”. Co ważne, zarządca drogi lub terenu (zwykle prywatnego), jako właściciel może na niej ustanowić własne zasady poruszania się, wjazdu czy parkowania, ustawiając tablicę/znaki z regulaminem.
Początek drogi wewnętrznej oznaczony może być znakiem drogowym „droga wewnętrzna”. Wyjazd z drogi wewnętrznej na drogę publiczną oznaczony może być znakiem „koniec drogi wewnętrznej”.
Na kierowców czeka jednak pułapka, ponieważ drogowcy czasem zapominają o ustawieniu odpowiedniej tablicy. Co więcej, nawet przepisy nie zawsze jej wymagają. Inny problem to znaki zniszczone lub zasłonięte przez gałęzie drzew.
Drogi wewnętrzne to najczęściej:
Kierowca musi przestrzegać znaków i sygnałów drogowych. Co to oznacza w praktyce? Można dostać mandat za zignorowanie znaku „zakazu postoju” bądź „zakazu wjazdu czy ruchu”, ale już za ustawienie się na chodniku bez pozostawienia 1,5 m dla pieszych nic nie grozi ze strony mundurowych.
Trzeba unikać sytuacji, które mogą doprowadzić do potrącenia pieszego lub najechania na inny pojazd.
Policjant nie może interweniować, jeśli kierowca porusza się bez pasów, świateł lub trzyma telefon w ręku.
Można poruszać się pojazdem bez posiadania prawa jazdy, rejestracji pojazdu lub ważnego badania technicznego.
Wyjeżdżając z drogi wewnętrznej na drogę publiczną, trzeba ustąpić pierwszeństwa, ponieważ włączamy się do ruchu (nawet jeśli brak znaku „ustąp pierwszeństwa”).
Przy drobnej kolizji na drodze wewnętrznej policjant nie zawsze może wypisać mandat dla sprawcy. Mimo że wezwany na miejsce patrol przyjedzie (niechętnie) i zanotuje zeznania kierowcy biorącego udział w zdarzeniu oraz ewentualnie ustali sprawcę, nie ukarze winnego grzywną. Powód? Nie można mówić o spowodowaniu zagrożenia (a za to można ukarać) w przypadku stłuczki parkingowej na drodze wewnętrznej, kiedy kierowca uderza w auto, w którym nikogo nie ma.
Znak „strefa ruchu” zmusza kierowców do stosowania wszelkich przepisów i zasad, mimo że znajdują się oni na „drodze wewnętrznej”. Znak został wprowadzony na prośbę zarządców osiedli, którzy chcą walczyć np. z nielegalnym parkowaniem na chodnikach.
Droga wewnętrzna może mieć status strefy ruchu, o czym świadczą znaki na wszystkich wjazdach i wyjazdach ze strefy. Bez znaków będzie to „zwykła” droga wewnętrzna.
Drogi w strefie ruchu to najczęściej:
O ile na drodze wewnętrznej obowiązują tylko wybrane przepisy, to w „strefie ruchu” trzeba stosować się do wszelkich zapisów kodeksu ruchu.
Policja czy straż miejska mają prawo wypisać mandat za wszelkie wykroczenia przewidziane w kodeksie ruchu drogowego.
Wyjeżdżanie z strefy ruchu to wyjazd z „drogi wewnętrznej” na drogę publiczną, więc jest to włączanie się do ruchu. W związku z tym, nawet jeśli nie ma znaku „ustąp pierwszeństwa”, trzeba go ustąpić.
W strefie ruchu obowiązują takie same reguły jak na każdej publicznej drodze. To właśnie z tego powodu została wprowadzona ta kategoria drogi, aby zmusić kierowców, np. na terenie parkingów przy centrach handlowych, do przestrzegania wszelkich przepisów ruchu.
Wjazd i wyjazd ze strefy zamieszkania musi być zawsze oznakowany. Bez ustawienia takiego znaku droga nie ma statusu strefy zamieszkania. Ta najczęściej jest ustanawiana na osiedlowych drogach wewnętrznych, aby wymusić na kierowcach przestrzeganie kodeksu drogowego i zdyscyplinować w parkowaniu oraz dać większe przywileje pieszym. Pozwala także montować progi zwalniające bez potrzeby ustawiania przed nimi znaków ostrzegawczych.
Drogi w strefie zamieszkania to najczęściej:
W strefie zamieszkania trzeba stosować się do wszelkich zapisów kodeksu ruchu, czyli obowiązują tam zasady jak na każdej innej drodze publicznej.
W strefie zwykle nie występują znaki ostrzegające o „garbie” na drodze.
Maksymalna szybkość dla wszystkich pojazdów w „strefie zamieszkania” wynosi zaledwie 20 km/h.
Pieszy może korzystać z całej szerokości jezdni i zawsze ma pierwszeństwo przed nadjeżdżającym pojazdem.
Kierowca poruszający się w strefie zamieszkania musi pamiętać, że wolno parkować tylko na wyznaczonych stanowiskach parkingowych. Pozostawianie samochodu w pozostałych miejscach jest zabronione, nawet jeśli nie utrudnia się ruchu i nie łamie ogólnie obowiązujących zapisów kodeksu ruchu dotyczących postoju. Wielu kierowców nie pamięta o tej pułapce, narażając się na mandat. Złamanie zakazu parkowania poza wyznaczonymi miejscami w strefie zamieszkania oznacza 100 zł mandatu i 1 punkt karny.
