Serwis pod patronatem magazynu
W „Motorze” nr 22 z 29 maja 1993 roku – prezentacja Fiata Tipo po liftingu. Dzięki wprowadzonym zmianom popularny włoski model stał się bezpieczniejszy i wreszcie doczekał się wersji trzydrzwiowej – w tamtych czasach w segmencie C szczególnie popularnej i pożądanej.
Osoby, które zaczynają interesować się motoryzacją, mogą dojść do mylnego wniosku, że w Europie dopiero teraz konstruktorzy wpadli na tak proste pomysły jak solidne wzmocnienie drzwi, zastosowanie poduszki przed kierowcą czy mechanizmy napinające pasy bezpieczeństwa.
Tak oczywiście nie jest. Wszystkie te sposoby minimalizowania skutków zderzeń znano na naszym kontynencie od lat, lecz dostępne były dla zasobniejszych nabywców luksusowych aut. Producenci popularnych samochodów w zależności od okresu zwracali natomiast większą uwagę na sylwetkę wozu, osiągi czy zużycie paliwa.
Obecnie przyszła kolej na bezpieczeństwo. Może dlatego, że dopiero teraz kupujący godzą się na poniesienie większych kosztów związanych z wyposażeniem samochodu w niewidoczne w zasadzie dodatki. I tak coraz częściej decydują się na dopłatę do ABS bądź airbagu, nierzadko jednocześnie ze względów ekonomicznych rezygnując z takich gadżetów, jak aluminiowe felgi czy ospoilerowanie.
We wszystkich nowo opracowywanych samochodach od razu uwzględnia się tę tendencję. Natomiast auta istniejące już na rynku przy okazji wizualnego odświeżania poddaje się daleko posuniętej rekonstrukcji, czemu często jeszcze towarzyszy poszerzenie gamy silnikowej i wyposażeniowej.
Niedawno pisaliśmy o modernizacji Forda Escorta, Opla Vectry i Alfy Romeo 164 oraz 155.
Teraz Fiat zaprezentował ulepszone modele Tipo i Tempra. We Włoszech weszły one do sprzedaży 23 kwietnia, a w pozostałych krajach będą oferowane od czerwca. W fiatowskim Centro Securezza mieszczącym się w Orbassano koło Turynu zaprezentowano nie uzbrojone nadwozie Tipo z elementami wzmacniającymi jego strukturę polakierowanymi na żółto. Było ich niemało.
Najistotniejszą rolę odgrywają wzmocnienia umieszczone w drzwiach, silniejsze słupki dachowe oraz poprzecznice ulokowane pod deską rozdzielczą i przed przegrodą czołową. Za dopłatą montowany jest 40-litrowy airbag oraz napinacze pasów bezpieczeństwa.
Korzyści wynikające z posiadania tych urządzeń nie podlegają dyskusji, ale według mnie na wyróżnienie zasługuje co innego. Otóż konstruktorzy Fiata opracowali absorpcyjną kolumnę kierownicy, montowaną seryjnie. Dzięki niej zwiększa się szansa przeżycia zderzenia, nawet jeśli nie stać nabywcy Tipo lub Tempry na zakup poduszki powietrznej.
Części wyróżnione w zaprezentowanym eksponacie żółtym kolorem obrazowały jednak tylko najważniejsze zmiany w nadwoziu Tipo. W rzeczywistości zastosowano w nim znacznie więcej nowych elementów.
Niewidoczna gołym okiem jest też modernizacja układu jezdnego, hamulcowego i kierowniczego. Tymczasem staje się ona odczuwalna, gdy dokonamy porównania, siedząc za kierownicą dotychczasowego i nowego modelu. Ten ostatni prowadzi się lepiej i łatwiej, a ponadto ma skuteczniejsze hamulce.
Każdy natomiast dostrzeże nowość, jaką jest 3-drzwiowa odmiana Tipo, o bardziej dynamicznej sylwetce. Należy przypuszczać, że może się ona przyczynić do wzrostu zainteresowania tym modelem Fiata, zwłaszcza w wersji GT lub jeszcze szybszej Sedicivalvole (2.0i 16V).
Okazuje się bowiem, że w wielu krajach wozy segmentu C chętnie nabywane są właśnie z 2 lub 3 drzwiami (NL - 68%, D - 51%, CH - 50%, B - 48%, GB - 36%). Jedynie we Francji (15%) i we Włoszech (6%) dominują w tej klasie auta 4- lub 5-drzwiowe Szkoda tylko, że w 3-drzwiowym Tipo nie zdecydowano się na zastosowanie konstrukcji foteli automatycznie przesuwających się do przodu w chwili pochylania oparcia. Przecież w Uno i CC znacznie ułatwia to zajmowanie miejsc na tylnych siedzeniach.
Kolejną nowością jest restylizowany przód nadwozia. Podobnie jak czyni to większość producentów, Fiat zmniejszył wysokość reflektorów podnosząc ich dolną krawędź. Jednocześnie zmieniono kształt szkieł, uzyskując w ten sposób optyczne wydłużenie sylwetki auta. Zastosowano też nową obudowę wlotu powietrza zmniejszając rozmiar znaku fabrycznego. Elementy blaszane - pokrywa i błotniki - nie uległy przeobrażeniom, więc nie będzie kłopotów z ewentualnym doborem części.
We wnętrzu samochodu zastosowano nowe wskaźniki, fotele (lepiej obejmujące ciało kierowcy i pasażera) oraz zwiększono asortyment wyposażenia.
W przypadku Tempry identycznie jak i w Tipo zwiększono bezpieczeństwo jazdy oraz wprowadzono korzystniejsze dla nabywców opcje wyposażenia. Nie poddano jej jednak restylizacji najprawdopodobniej po to, by uzyskać jeszcze większe zróżnicowanie tych spokrewnionych ze sobą samochodów.
Tekst: Wojciech Sierpowski, zdjęcia: autor; „Motor” 22/1993
