Serwis pod patronatem magazynu
Ferrari wskrzesza Testarossę, ale teraz to zupełnie inny samochód. Jej nowe wcielenie – 849 Testarossa – zastępuje model SF90 i jest hybrydą plug-in o mocy 1050 KM. Debiutuje od razu zarówno z nadwoziem otwartym, jak i zamkniętym.
Testarossa to bodaj jeden z najbardziej znanych modeli Ferrari, który debiutował w 1984 r. (samej nazwy, pisanej Testa Rossa, użyto po raz pierwszy w 1956 r. w odniesieniu do modelu 500 TR, w nawiązaniu do jego czerwonych pokryw zaworów). Ma on umieszczony centralnie z tyłu wolnossący 12-cylindrowy silnik typu bokser o pojemności 4,9 l, rozwijający 390 KM i 490 Nm. Testarossa rozpędza się do 100 km/h w 5,8 s i uzyskuje 290 km/h.
Teraz Ferrari powraca do słynnej nazwy w modelu, który zastępuje SF90 – i tak jak on jest hybrydą typu plug-in z jednostką V8.
Ferrari 849 Testarossa stanowi rozwinięcie poprzedniego modelu SF90, o czym mogą świadczyć chociażby niemal takie same rozmiary (w tym kluczowy rozstaw osi, wynoszący 265 cm), a także koncepcja układu napędowego. Pod względem stylizacji jest jednak zupełnie inne i zaprojektowane w najnowszym stylu Ferrari.
Poprawiono także aerodynamikę – siła docisku generowana przy 250 km/h wynosi 415 kg i jest o 25 kg większa niż w SF90. Udoskonalono także chłodzenie – wydajność układu dzięki m.in. nowym chłodnicom i kanałom powietrznym wzrosła o 15%.
Testarossa wykorzystuje silnik 4.0 V8 biturbo, który został zmodernizowany (m.in. jego turbosprężarki; nowe są też lekkie komponenty, takie jak tytanowe śruby czy przeprojektowane kolektory wydechowe wykonane ze stopu Inconel) i uzyskuje teraz 830 KM, czyli o 50 KM więcej niż w poprzedniku. Układ napędowy opiera się na hybrydowej technologii plug-in (PHEV), łączącej silnik V8 z trzema elektrycznymi. Łącznie układ ten generuje 1050 KM, z czego 220 KM pochodzi z silników elektrycznych.
Sam elektryczny układ napędowy składa się z dwóch jednostek na przedniej osi (w efekcie auto ma napęd 4x4 z wektorowaniem momentu obrotowego) oraz jednostki MGU-K na tylnej osi (wspiera ona rekuperację energii i podnosi ogólną wydajność układu napędowego). Testarossa ma ponadto dwusprzęgłową skrzynię biegów o zmienionej strategii zmiany przełożeń.
Osiągi Testarossy są następujące: przyspieszenie od 0 do 100 km/h w 2,3 s (-0,2 s w porównaniu z SF90), 0-200 km/h w 6,35 s (-0,35 s), a prędkość maksymalna to ponad 330 km/h. Auto zatrzymuje się ze 100 km/h na dystansie 28,5 m. Czas okrążenia firmowego toru Fiorano wynosi minutę i 17,5 s – jest o 1,5 sekundy lepszy niż w SF90. Wersja Spider jest marginalnie wolniejsza od zamkniętej.
Auto otrzymało hamulce typu brake-by-wire, zaawansowany system zarządzania dynamiką jazdy Ferrari Integrated Vehicle Estimator (w tym pracą mechanizmu różnicowego) i przeprojektowane zawieszenie, sprężyny i amortyzatory.
Do dyspozycji są tryby jazdy Drive, Hybrid, Performance i Qualify. Co ważne, Testarossa może może pokonać 25 km poruszając się jedynie z wykorzystaniem energii elektrycznej.
