Serwis pod patronatem magazynu
35 lat temu Supra przestała być jedynie wersją Celiki, a rok później Supra Turbo pobiła rekord mocy dla seryjnych samochodów Toyoty.
Jedną z większych sensacji 2019 r. było przedstawienie piątego wcielenia Supry. Toyota wróciła do tej słynnej nazwy po aż 17 latach przerwy. Równie sporym wydarzeniem w historii tego modelu stał się debiut jego trzeciej generacji w 1986 r.
Nazwa Supra funkcjonowała w gamie japońskiego producenta już od 1978 r., ale do 1986 r. nazywano tak wyłącznie topowe wersje Toyoty Celiki. Dwa pierwsze wcielenia figurowały więc w ofercie jako Toyota Celica Supra. Mało tego, w Japonii przez pewien czas w ogóle nie używano tej nazwy. Pierwszą Celikę Suprę sprzedawano tam jako Celikę XX.
Przełom nastąpił właśnie 35 lat temu. Trzecia generacja Supry została osobnym modelem.
Pierwszy raz auto nazywało się po prostu Toyota Supra (samochód nosił kod fabryczny A70). Pierwszy raz miało własną platformę, niemającą nic wspólnego z architekturą Celiki. Na dodatek Supra A70 była wówczas jednym z najnowocześniejszych aut na świecie.
Po raz pierwszy Suprę można było wyposażyć w system ABS. Model debiutował z 3-litrowym 6-cylindrowym rzędowym silnikiem, pierwszym w historii Supry z układem czterech zaworów na cylinder. Jednostka miała dwa wałki rozrządu, rozwijała 204 KM oraz pozwalała przyspieszyć autem od 0 do 100 km/h w 8,8 s.
Rok później debiutowała odmiana Turbo, czyli pierwsza turbodoładowana Supra. Samochód początkowo rozwijał 235 KM, zostając tym samym najmocniejszym seryjnym autem w ówczesnej historii Toyoty. Przy 3200 obr./min silnik 3.0 R6 osiągał maksymalny moment obrotowy, czyli 344 Nm. Prędkość maksymalna wynosiła 245 km/h, a przyspieszenie 0-100 km/h trwało tylko 6,3 s.
W 1991 r. moc wersji Turbo na rynku europejskim wzrosła do 239 KM, a maksymalny moment obrotowy do 350 Nm.
Wersja Turbo była dostępna z kolejną techniczną sensacją lat 80., czyli aktywnym zawieszeniem. System nazywał się Toyota Electronically Modulated Suspension, a kierowca mógł wybrać jeden z dwóch jego trybów: zwykły lub sportowy. Turbo miało ponadto mechanizm różnicowym o ograniczonym poślizgu.
Na japońskim rynku Suprę oferowano także z innymi silnikami, jak np. z 2-litrową 6-cylindrową rzędową konstrukcją (z turbo lub bez; 105-210 KM) lub z 280-konnym turbodoładowanym 2.5 R6.
Zgodnie z panującą wówczas modą Supra miała chowane reflektory. Mimo wszystko całość wyglądała dość oszczędnie. Trzeba przyznać, że ówcześni rywale jak Honda NSX czy Nissan 300ZX robili większe wrażenie designem.
Auto było dostępne nie tylko jako coupe, ale także w wersji targa. Samochód miał 463 cm długości, 175 cm szerokości i 131 cm wysokości. Rozstaw osi mierzył 260 cm. W Suprze A70 stosowano z reguły 16-calowe obręcze kół.
Supra A70 odniosła rynkowy sukces, a w 1993 r. zastąpił ją model czwartej generacji. Produkowano go do 2002 r., po czym nazwa Supra zniknęła na 17 długich lat.
