Alfa Romeo Giulia 2.0 Turbo Q4 – pozdrowienia z epoki analogowej | TEST

W ubiegłym roku Alfa dostarczyła całe 13 tys. sztuk Giulii. To mniej niż sprzedaż Volvo S60 oraz wynik na poziomie Jaguara XE. I pomyśleć, że ten samochód miał szanse na większe uznanie – gdyby tylko był dostępny jako kombi (kluczowy wariant dla europejskiego rynku) i w momencie premiery oferował nieco szlachetniejsze wnętrze.  

Istotne porządki

Czasu nie da się cofnąć, a i wprowadzenie wersji kombi nie wchodzi w grę. Co nieco można jednak „naprawić” liftingami. Pierwszy ujawniono w listopadzie 2019 r. (Giulia jest produkowana od 2016), gdy szereg detali znacząco poprawił odbiór kokpitu.

Kilka miesięcy temu przeprowadzono kolejne zmiany – ich wizytówkami są nowe matrycowe reflektory LED (seryjne) z typowymi dla Alfy trzema segmentami świetlnymi oraz dymione tylne lampy. W kabinie pojawiły się cyfrowe zegary, a do oferty trafiła topowa wersja wyposażenia Competizione; tylko dla niej zarezerwowano widoczny, efektowny odcień Moonlight Pearl Matt – relatywnie niedrogi (5400 zł), biorąc pod uwagę ceny takich lakierów u rywali.

Reszta pozostała bez zmian. Mamy tu relatywnie kompaktowego sedana, który nie jest szczególnie przestronny, ale nie jest też ciasny – ilość miejsca okazuje się zbliżona do tego, co oferują Mercedes klasy C oraz Audi A4. Główny problem mają jadący z tyłu: z wsunięciem stóp pod fotele i ich wysunięciem. Z przodu Giulia jest „obcisła”, ale po części to zasługa dość masywnego kokpitu. Miejsca wystarczy nawet wysokim osobom, a kierowcy lubujący się w sportowych wozach docenią niską pozycję za kierownicą oraz „otulający” fotel. Powodów do zastrzeżeń nie daje 480-litrowy bagażnik ze składaniem oparć kanapy klamkami pod półką. 

Standard wykonania i wykończenia wnętrza reprezentuje poziom niemieckich rywali, aczkolwiek deska rozdzielcza wizualnie odstaje od zdominowanych przez ekrany kokpitów serii 3 czy klasy C. W praktyce ta „tradycyjna” architektura sprzyja jednak łatwej obsłudze. Ale coś za coś: system operacyjny Alfy, jak również jej układy aktywnego bezpieczeństwa nie są tak nowoczesne jak w Mercedesie czy BMW.

Waga lekkości

Ostatnia aktualizacja nie wpłynęła na właściwości jezdne Giulii – to wyjątkowo sportowy sedan w swojej klasie, ujmujący wciągającym prowadzeniem oraz agresywnie skonfigurowanym napędem obu osi, który koncentruje się na wprawianiu w ruch tylnych kół. Charakter Alfy przede wszystkim definiuje jednak niewygórowana masa – od 1530 kg. Uczucie lekkości reakcji potęguje gładko pracujący, bezpośredni układ kierowniczy, zapewniający nieprzeciętne jak na dzisiejsze standardy wyczucie kół.

To wszystko pozwala kierowcy Giulii z przyjemnością pokonywać kolejne łuki – bazując na klarownych komunikatach i skłonności do nadsterowności, którą hamuje dopiero stanowcza, choć daleko odsunięta interwencja ESP. Dodatkową pewność zapewnia „napięte” zawieszenie – tłumienie pojedynczych dziur przebiega kulturalnie, lecz zdecydowanie, a ogólne nastawy są raczej sztywne (seryjne w wersji Competizione aktywne amortyzatory pozwalają je dodatkowo usztywnić). 

Alfa Romeo Giulia 2.0 Turbo Q4 (2023) – test: podsumowanie

• design, pozycja za kierownicą, obsługa, osiągi, prowadzenie, 5 lat gwarancji

• niezbyt nowoczesne systemy, mało miejsca na stopy z tyłu, spore spalanie

Alfa Romeo Giulia 2.0 Turbo Q4 to urodziwy sedan o szczerze sportowym usposobieniu – dla tych, którzy frajdę z jazdy cenią ponad nowe technologie.