Cadillac DeVille – przestrzeń i komfort w pełnej, amerykańskiej okazałości

Po raz kolejny serce podskakuje mi do gardła, gdy w wąskiej uliczce musimy się wyminąć z autem jadącym z naprzeciwka. Gdy skręcamy w prawo, wydaje mi się, że w każdej chwili możemy zahaczyć kołami o krawężnik.

Mój kierowca, Peter Schulte, nie może się powstrzymać od uśmiechu. „Nie martw się, nic się nie stanie” – zapewnia mnie właściciel Cadillaca DeVille z 1967 r., którym jedziemy. „Ale znam to uczucie. Gdy moja żona prowadzi, a to ja jestem pasażerem, też miewam takie myśli”. Z fotela kierowcy perspektywa jest jednak zupełnie inna. Mimo ogromnych rozmiarów ten luksusowy amerykański pojazd jest bardzo łatwy w prowadzeniu.

„Samochód jest duży, ale idealnie wypełnia pole widzenia”, uspokaja Schulte, „kończy się na narożnikach, jeśli wiesz, co mam na myśli”. Wiem. Zgodnie z powiedzeniem „what you see is what you get”. Chwilę później mogę się zresztą osobiście o tym przekonać.

Zajmuję miejsce za kierownicą, która przy ogromnym rozmiarze tego krążownika wygląda dosyć filigranowo. I choć wymiary DeVille’a okazują się dość łatwe do oszacowania, to respekt jest uzasadniony, bo długi na 5,7 m i szeroki na ponad 2 m, 57-letni samochód wykracza poza zwyczajowe standardy.

Nieco absurdalnie – przynajmniej dla Europejczyka – brzmi też nazwa modelu zapożyczona z języka francuskiego, w którym „de ville” oznacza „z miasta”. Dla porównania wydłużone warianty obecnych luksusowych limuzyn, takich jak Audi A8, BMW serii 7 czy Mercedesa klasy S, mają zbliżoną szerokość, ale każdy z nich jest o ponad 40 cm krótszy.

Duża limuzyna, dużo komfortu

Wyczucie samochodu i wiara we własne umiejętności manewrowania rosną z każdym pokonanym metrem. I gdy już odsuwam na bok niemal wszystkie obawy, pilot Schulte sprowadza mnie z powrotem na ziemię. „Musisz być przezorny, weź pod uwagę, że w razie potrzeby cztery hamulce bębnowe muszą zatrzymać ponad 2-tonową masę”, tłumaczy pozornie beztrosko, gdy zbliżamy się do 90-stopniowego zakrętu, a prędkość jazdy wydaje się nagle zbyt wysoka.

Od tego momentu ostrożniej obchodzę się z gazem i zachowuję odpowiednią odległość od samochodów jadących z przodu. Regularne zerkanie na prędkościomierz pomaga utrzymywać optymalne tempo. Zwłaszcza że niezwykle komfortowo zestrojone zawieszenie i skuteczna izolacja akustyczna sprawiają, że odczuwana prędkość często wydaje się znacznie niższa od rzeczywistej.

Swój udział ma w tym też odprężający bulgot „V-ósemki”. Siedmiolitrowy silnik o krótkim skoku generuje robiące wrażenie 345 KM mocy i jeszcze bardziej imponujące 647 Nm momentu obrotowego. We współpracy z trzybiegowym automatem rozpędza DeVille’a do 100 km/h w niespełna 10 sekund i – zgodnie ze specyfikacją fabryczną – pozwala osiągnąć prędkość 192 km/h. To ostatnie nie jest jednak zbyt kuszące, zważywszy na wspomniane hamulce bębnowe i bardzo niebezpośredni układ kierowniczy.

Wolimy tryb relaksacyjny i tempo ok. 90 km/h, zgodnie z obowiązującym na wielu amerykańskich autostradach ograniczeniem do 55 mil/h. Dzięki temu nawet pokonywanie wąskich wiejskich dróg w okolicy Bonn daje wyobrażenie o tym, jak to jest sunąć Cadillakiem przez bezkres Środkowego Zachodu.

Jednak to nie entuzjazm dla „amerykańskiego stylu jazdy” sprawił, że Peter Schulte zdecydował się na Cadillaca, lecz fascynacja silnikami V8. „Amerykańskie auto to zazwyczaj najtańszy sposób na wejście w posiadanie  ośmiocylindrowca”, wyjaśnia mieszkaniec Bonn, który swojego DeVille’a kupił 15 lat temu.

Dlaczego chce się już pozbyć limuzyny? „By znów trochę rozrzedzić flotę” – wyjaśnia podczas jazdy. Obecnie ma dwa niemieckie samochody z silnikami V8, Mercedesy 450 SEL 6.9 i 560 SEC. A amerykańskie wrażenia z jazdy może zapewnić mu kabriolet Fleetwood Eldorado z 1974 r.

Popyt na oferowanego DeVille’a Hardtop Sedan jest jednak ograniczony. A jest to wariant z winylowym dachem bez szpecących środkowych słupków – najpopularniejszy z czterech wersji nadwoziowych trzeciej generacji modelu, wyprodukowanej w latach 1965-1970 w liczbie ok. miliona egzemplarzy. Na drugim miejscu w rankingu uplasowało się coupe, a za nim w pewnej odległości kabriolet. Standardowa limuzyna z bocznymi słupkami okien i bez dachu w kontrastującym kolorze nie cieszyła się dużym zainteresowaniem.

Drobna modyfikacja

Nawet po dokładniejszych oględzinach DeVille Schulte’a robi wrażenie, jakby właśnie wyjechał z salonu Cadillaca. Oryginalny lakier w kolorze Persian Ivory lśni tak samo jak pierwszego dnia, podobnie jak chromowane dekory rozsiane po całym samochodzie.

Wnętrze również pozostało w nieskazitelnym stanie. Po tapicerce i dywanikach nie widać przebiegu 87 tys. km. Jedyne, co nie jest oryginalne, to zegar zamontowany na desce rozdzielczej. „Zegar zintegrowany z instrumentami przestał działać” – tłumaczy Schulte. „A problemów, które mogą się pojawić po rozebraniu takiego zestawu w celu zdiagnozowania usterki, naprawdę nikt nie potrzebuje...”.

Inżynierskie doświadczenie Schulte'a pozwoliło mu również na wprowadzenie pewnego ułatwienia w obsłudze samochodu…